Ένα διαχρονικό ερώτημα που σ έχει απασχολήσει πάμπολλες φορές στη ζωή σου. Για να πούμε την αλήθεια σ έχει ταλαιπωρήσει, σ έχει καθορίσει, σ έχει μεγαλώσει.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ.

Μήπως όμως αυτές οι δύο ΕΠΙΛΟΓΈΣ δεν υφίστανται τελικά παρά σαν μία; 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα λίγο απ την αρχή.

Αν το σκεφτείς καλύτερα όλες οι ενέργειες και οι πράξεις σου ξεκινούν από ένα ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΑΓΙΟ ΕΡΕΘΙΣΜΑ. «Πρέπει να επιβιώσω», «πρέπει να μεγαλώσω», πρέπει να ζήσω», «πρέπει να εργαστώ», «πρέπει να συμβιώσω», «πρέπει να μείνω μόνος», «πρέπει να αποχωρήσω απ αυτή τη διάσταση» είναι μερικά απ τα βασικά ΠΡΕΠΕΙ της ζωής σου, τις αναπόδραστες ΑΛΗΘΕΙΕΣ που καλείσαι να αντιμετωπίσεις και φυσικά μαζί με αμέτρητες άλλες μικρότερες. Ό,τι και να επιλέξεις να κάνεις ή να μην κάνεις όμως, σε εισάγει αυτόματα από δώ και πέρα στη περιοχή του «ΘΕΛΩ», το ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΕΡΕΘΙΣΜΑ δηλαδή που σε κινητοποιεί να δράσεις. Απ τη στιγμή που αποφασίζεις να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι απ αυτό που ΠΡΕΠΕΙ, την ίδια εκείνη στιγμή έχεις αποφασίσει για το τι ΘΕΛΕΙΣ να κάνεις. «Θέλω να επιβιώσω», «θέλω να συμβιώσω», «θέλω να μείνω μόνος», «θέλω να αποχωρήσω απ αυτή τη διάσταση».

«ΘΕΛΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ». «ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΈΠΕΙ».

ΕΠΙΛΕΓΩ ΕΓΩ ΔΗΛΑΔΗ ΠΩΣ ΘΑ ΔΡΑΣΩ.

Για χρόνια ταλαιπωρείς τον εαυτό σου με την αντίληψη που λέει ότι έκανες αυτό που ΠΡΕΠΕΙ, δηλαδή αυτό που ήθελαν οι άλλοι (το εξωτερικό ερέθισμα)  ή  ικανοποιείς τον εαυτό σου με την αντίληψη που λέει ότι έκανες αυτό που ΘΕΛΕΙΣ εσύ ( το εσωτερικό ερέθισμα).

Στην πραγματικότητα όμως το ένα είναι η συνέχεια του αλλου.

Η εντολή (δηλαδή το ΠΡΕΠΕΙ) έρχεται πάντα απ έξω. Η απόφαση (δηλαδή το ΘΕΛΩ) έρχεται πάντα απο μέσα. ΘΕΛΕΙΣ (EΠΙΛΕΓΕΙΣ) ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ή ΘΕΛΕΙΣ (ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ) ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ.

Το να πεις όμως ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΩ (ΔΗΛΑΔΗ ΕΠΙΛΕΓΩ– ΘΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ) είναι εντελώς διαφορετικό απ το να πεις ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ (ΔΗΛΑΔΗ ΑΡΝΟΥΜΑΙ– ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΠΡΟΣΗΜΟ). Το πρώτο σε τοποθετεί στη θετική περιοχή της ευθύνης, της επιλογής, της απόφασης και εστιάζει στο εσωτερικό έρέθισμα που είπαμε πριν (ΘΕΛΩ), ενώ το δεύτερο σε διατηρεί στην περιοχή της άρνησης (ΔΕΝ) που εστιάζει φυσικά στο εξωτερικό ερέθισμα (ΠΡΕΠΕΙ). Μοιάζει –μπορεί να πεις- μ ένα παιχνίδι λέξεων, όμως οι λέξεις είναι αυτές που δημιουργούν τα συναισθήματά σου και αυτά με τη σειρά τους οδηγούν τις πράξεις σου, οπότε έχει τεράστια σημασία με τι σειρά θα τις εκφέρεις. Μη ξεχνάς πως κάποιος μέσα σου ακούει τι λες πιο προσεκτικά και δρα ανάλογα…

Ό,τι και να κάνεις στη ζωή σου τελικά, αυτό που στην ουσία επιδιώκεις (συνειδητά ή ασυνείδητα) είναι να νοιώσεις καλά ή όχι, να νοιώσεις δηλαδή  ΘΕΤΙΚΑ ή ΑΡΝΗΤΙΚΑ συναισθήματα. Αυτό είναι το βασικό σου ζητούμενο.

Όταν όμως το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου εστιάζεται (στην ουσία αναλώνεται) στο τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις και με βάση αυτό το δεδομένο ξεκινάς να κάνεις αυτό που ΘΕΛΕΙΣ ή ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ, (αν τα διαχωρίζεις δηλαδή αυτά τα δύο μέσα σου) αναπόφευκτα ξεκινάς να παίζεις το παιχνίδι του «χάνω- κερδίζω», «γελάω-κλαίω», «είμαι καλά – δεν είμαι καλά».

Σ αυτό το παιχνίδι όμως -αν το σκεφτείς- σχεδόν πάντα ο χαμένος είσαι εσύ. Κι ο λόγος είναι πως ό,τι και να κάνεις το πιθανότερο είναι να νοιώσεις είτε απογοήτευση που «έχασες» γιατί έκανες αυτό που ΠΡΕΠΕΙ (που ήθελε δηλαδή κάποιος ή κάτι έξω από σένα) είτε ενοχή που ναι μεν «κέρδισες» γιατί έκανες αυτό που ΘΕΛΕΙΣ, αλλά ταυτόχρονα δεν ικανοποίησες την ανάγκη άλλων, ΔΕΝ έκανες δηλαδή αυτό που ΠΡΕΠΕΙ !

Με άλλα λόγια ο διαχωρισμός σε ΠΡΕΠΕΙ – ΘΕΛΩ διατηρεί μια τυφλότητα σε θετικά συναισθήματα, ενώ απ την άλλη μεριά φέρνει στην επιφάνεια τα αρνητικά.

Μόνο όταν ΔΕΙΣ τη δική σου ευθύνη στην απόφαση να κάνεις το οτιδήποτε – δηλαδή να ΘΕΛΕΙΣ να το κάνεις ή να ΘΕΛΕΙΣ (ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ) να ΜΗΝ το κάνεις –  τότε σου αποκαλύπτονται συναισθήματα θετικά που δεν είχες καν φανταστεί ότι μπορεί να τα εμπεριέχεις.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ για το γεγονός ότι πέρνεις τη ζωή σου στα χέρια σου, ΧΑΡΑ γι αυτή την ελευθερία που αποκτάς, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ για το γεγονός ότι σου αποκαλύφθηκε κάτι τόσο σημαντικό, ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ για μια θετική συνέχεια, ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ότι ακόμα κι αν έκανες τη λάθος επιλογή ή αυτή που ήθελαν οι άλλοι, παρ όλα αυτά ήταν Η ΔΙΚΗ ΣΟΥ κι αυτό είναι η καλύτερη παρακαταθήκη για τη συνέχεια. Η καλύτερη προίκα για τη μετέπειτα ζωή σου. Να συνειδητοποιήσεις δηλαδή ότι τελικά κάθε φορά και σε κάθε γεγονός της ζωής σου τελικά κάνεις αυτό που ΘΕΛΕΙΣ ΕΣΥ.

Είσαι δηλαδή ο ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ.

Στον πόλεμο πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα σκοπό, είτε των άλλων, είτε δικό τους. Πάρα πολλοί πεθαίνουν για τις ιδέες τους, για τα «πιστεύω» τους. Κάποιοι άλλοι προτιμούν να τα αρνηθούν για να επιβιώσουν. Σε κάποιους τρίτους δεν δίνεται καν η ευκαιρία της επιλογής. Όσοι όμως επέλεξαν να εγκαταλείψουν αυτή τη διάσταση με συνείδηση ότι κάνουν τελικά αυτό που ΘΕΛΟΥΝ, «έφυγαν» χωρίς το φόβο και μέσα σε γαλήνη ψυχής. Δυσκολεύεται κανείς να το πιστέψει αλλά συμβαίνει, αν κάποιος έχει μάθει σε όλη τη προηγούμενη ζωή του να κάνει αυτό που ΘΕΛΕΙ, να επιλέγει δηλαδή ο ίδιος και όχι οι ΑΛΛΟΙ, να έχει αυτός τον τελευταίο λόγο για τη ζωή του και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα να πέρνει την ΕΥΘΥΝΗ της επιλογής του και να μην κατηγορεί κανέναν άλλον. Αυτό από μόνο του είναι το καλύτερο αντίδοτο στο φόβο, την ενοχή, τη ντροπή, την αυτοαπόρριψη.

Μόνο αν νοιώσεις ότι τελικά για οτιδήποτε στη ζωή σου ΕΣΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙΣ, ΕΣΥ ΕΠΙΛΕΓΕΙΣ, ΕΣΥ ΘΕΛΕΙΣ και όχι τα «ΠΡΕΠΕΙ» τους ή τα «ΔΕΝ ΘΕΛΩ» σου, τότε και μόνο τότε θα σου αποκαλυφθούν όλα τα κρυμμένα θετικά συναισθήματα της χαράς, της ικανοποίησης, της ευγνωμοσύνης, της αυτοαγάπης, της αυτοαποδοχής, του αυτοσεβασμού και της αυτοεκτίμησης που τα έχεις θάψει ενώ είναι δικά σου.

Ακόμα και αν πέσεις, ακόμα και αν φτάσεις στο τέρμα, στο μεγαλύτερο αδιέξοδο της ζωής σου, η μόνη πιθανότητα για να σηκωθείς ξανά, είναι να έχεις προλάβει να φέρεις στο φως προηγουμένως όλα τα ΠΑΡΑΜΕΛΛΗΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΧΕΔΟΝ ΑΟΡΑΤΑ ΘΕΤΙΚΑ ΣΟΥ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ. Στην αντίθετη περίπτωση θα συνεχίσεις να παραμένεις εκεί κάτω για καιρό, γιατί θα έχεις αποφασίσει από νωρίς ότι για τη ζωή σου θα φταίνε τελικά σχεδόν πάντα τα ΠΡΕΠΕΙ των αλλων και αυτό-  ξέρεις καλά – ότι φέρνει μαζί του φόβο, άγχος, θυμό, μιζέρια, ενοχή, ΔΥΣΤΥΧΙΑ.

Και το χειρότερο είναι ότι εκεί κάτω θάβεις μαζί σου και ό,τι θετικό συναίσθημα μπορεί να παράξει η ψυχή σου.

Συμπερασματικά η ευτυχία σου ή η δυστυχία σου είναι επιλογές δικές σου. Μόνο όταν φέρεις στην επιφάνεια τα αόρατα αλλά υπαρκτά θετικά σου συναισθήματα, τα τοποθετήσεις στο προσκήνιο και όχι στο παρασκήνιο, τότε θα μπορέσεις να απομακρυνθείς από τη ζώνη του σκότους και να ζήσεις στη ζώνη του φωτός, σ ένα θετικό κύκλο ζωής. Τα θετικά σου συναισθήματα είναι ένας κρυμμένος θησαυρός που σε έμαθαν χρόνια ολόκληρα να τον κρύβεις γιατί ενοχλεί, γιατί προκαλεί αμηχανία, γιατί δεν ξέρουν οι άνθρωποι πως να τον διαχειριστούν.

ΓΙΑΤΙ ΔΙΔΑΧΤΗΚΕΣ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ ΠΩΣ ΤΟ ΝΑ ΓΕΛΑΣ , ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ, ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΕΜΕΛΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ, ΤΗΣ ΤΕΜΠΕΛΙΑΣ, ΤΗΣ ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ ΤΟ ΘΗΣΑΥΡΟ ΣΟΥ. ΤΩΡΑ ΠΙΑ ΜΠΟΡΕΙΣ. ΕΧΕΙΣ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΓΙ ΑΥΤΟ…

Η ΑΠΟΦΑΣΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. ΚΑΙ Η ΕΠΙΛΟΓΗ…