Υπάρχουν δυο κόσμοι.

Ένας που βλέπω και ένας που θέλω να βλέπω. Ενας που τον αγαπώ ή τον πολεμώ, εξακολουθώ όμως να τον βιώνω σαν κάτι στο οποίο ανήκω και ένας που υπάρχει στις προσδοκίες μου, στους φόβους και τις ελπίδες μου, στα θέλω και τα μπορώ μου.

Κάθε τι που βλέπω αποτυπώνεται μέσα μου σαν δυο διαφορετικές εικόνες. Μια με πολύ μικρή ζωή που γεννιέται απο τις αισθήσεις μου και μια δεύτερη μεγαλύτερη που γεννιέται απο τα συναισθήματά μου.

Ας πουμε οτι βρίσκομαι μπροστά σε μιά λίμνη με όσες αισθήσεις μπορώ να διαθέσω. Ταυτόχρονα όμως μέσα μου ξεκινά κι ένας χορός απο συναισθήματα. Ηρεμία, ελπίδα,χαρά, ευγνωμοσυνη, ανακούφιση, ζήλεια, ακόμα και θυμός. Ολα εκείνα τα στοιχεία δηλαδή που προορίζονται για να γεννήσουν μνήμη. Αρχίζει αμέσως να συγκρούεται μεσα μου η προσδοκία με τη δυνατότητα. Το ξένο με το οικείο. Νικητής βέβαια πάντα είναι η ίδια η ζωή. Η ζωή μου.

Όλα αυτά που έχω επιλέξει να ζήσω γίνονται πιο δικά μου. Φέρνοντας μαζί την ελάχιστη μνήμη της στιγμής, κατορθώνω τελικά να κατοικώ την ίδια τη στιγμή. Σαν η μνήμη να γίνεται το σπίτι μου, το καλύτερο αυτοκινούμενο που θα μπορούσα να ελπίζω.

Αν το “επιλέγω πώς να ζω”, σημαίνει και “επιλέγω πώς να πεθαίνω”, τότε ας μην επιτρέψουμε ποτέ να στερηθεί η σύντομη ζωή μας οτιδήποτε την κάνει μοναδική.