Από πια πλευρά βλέπεις τα πράγματα γύρω σου; Από πού δηλαδή ξεκινάς για να φτάσεις εκεί που θες; Από κεί που αρχίζουν ή από κεί που τελειώνουν;

Το πρώτο φαντάζει πιο εύκολο, αντίθετα με το δεύτερο που σε βάζει σε μια διαδικασία ανακατασκευής πορείας, αντίληψης, νοήματος.

Τίποτα όμως δεν είναι ευκολο. Τίποτα δε γίνεται χωρίς το προσωπικό πόνο – κόστος που απαιτείται. Όσο προχωράς σ αυτό το δρόμο, τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνεσαι ότι η αλλαγή ανήκει σε σένα, άρα και ο πόνος.

Ο πόνος για το θάνατο αυτού που αφήνεις πίσω πάει παρέα με τη χαρά του καινούργιου που γεννιέται. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Χωρίς πόνο δεν μπορείς να βιώσεις χαρά. Τόσο αντιθετα αλλά και τόσο ταυτόσημα.

Εσύ όμως -όπως οι περισσότεροι εξ άλλου- αψηφάς το πόνο της χαράς, για μια χαρά χωρίς πόνο, για μια ικανοποίηση χωρίς αιτία, για μια ζωή χωρίς τη γέννηση του νέου.

Είσαι εδώ όμως και για να εξελιχθείς σ ένα είδος με περισσότερη σοφία, περισσότερη αγάπη, περισσότερο φως. Δεν είσαι εδώ για να ξαναζήσεις το παρελθόν, αλλά για να δημιουργήσεις ένα νέο που θα μπορείς ν αντέξεις.

Τώρα είναι η στιγμή για να βιώσεις το πόνο της χαράς. Τώρα η στιγμή να περάσεις στην απέναντι όχθη της ευθύνης και της ελευθερίας.

Όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος είναι μαζί σου γι αυτό το σκοπό. Αρκεί να τις ζητήσεις.