Οι πιο χαρούμενες μέρες του χρόνου, οι πιο αισιόδοξες, οι πιο θετικές. Ό,τι ευχή και να δώσεις ή να πάρεις, έχεις μια ολόκληρη χρονιά για να τη δεις να πραγματοποιείται. Από το κλασσικό και ανέφυκτο «να είσαι πάντα καλά» μέχρι το καθιερωμένο και επίκαιρο «να περάσεις καλά», λες νισάφι, κάτι απ όλα αυτά που θα ευχηθώ θα πιάσει. Και βέβαια ψάχνεις μέσα σου, σκαλίζεις, κάποιες φορές ίσως και πιο βαθειά, για να βρεις το κατάλληλο κουστούμι ή το φόρεμα που χρειάζεται να φοράς όταν θα ξεστομίζεις αυτές τις ευχές. Δεν γίνεται να λες τα «Καλά Χριστούγεννα» ντυμένος «Μεγάλη Παρασκευή». Ό,τι και να περνάς πρέπει μέ κάθε τρόπο να στείλεις το μήνυμα ότι είσαι κι εσύ αναπόσπαστο μέρος της ευτυχίας των γιορτών.

Τι γίνεται όμως όταν δεν είσαι καθόλου καλά κι όσο και να ψάξεις στη γκαρνταρόμπα σου δεν βρίσκεις κανένα εορταστικό συναίθημα να το φορέσεις και να βγεις; Τι γίνεται όταν όλοι σε καλούν σε γιορτινά τραπέζια κι εσύ το μόνο που θες είναι να φας αγκαλιά με το νέτφλιξ; Τι γίνεται όταν ο εορταστικός οργασμός σε βρίσκει απροετοίμαστο, αποσυντονισμένο, κουρασμένο;

Δεν υπάρχει μια βολική απάντηση σε όλα αυτά, παρά μόνο η δική σου. Η δική σου απάντηση που λέει ότι είναι οκ να μη γιορτάζεις μαζί τους, όμως είναι οκ να γιορτάζεις όταν δεν γιορτάζει κανείς.

Η γιορτή εκτός από κοινωνική υποχρέωση είναι και ατομική, εσωτερική ανάγκη. Το ξέρεις. Μια ανάγκη που δεν είναι απαραίτητο να κουμπώνει πάντα με τη περιρρέουσα ευδαιμονία. Όσο κι αν οι μέρες επιβάλλουν γιορτινά κουστούμια και φορέματα, εσύ μπορεί να θες να ντυθείς «ό,τι νάναι», γιατί ΕΙΣΑΙ «ό,τι νάναι» αυτό τον καιρό και δε χωράς σε κανένα άλλο ρούχο, παρά στο δικό σου στενό και ασφυκτικό. Να νοιώσεις ενοχή δηλαδή που δεν φοράς τη στολή των γιορτών, παρά φοράς τα «καθημερινά» σου; Όχι βέβαια. Είσαι μια χαρά όπως και να σαι και το ξέρεις. Είτε χαρούμενος, είτε λυπημένος μπορείς να περάσεις τις γιορτές με τη δική σου τωρινή άποψη γι αυτές. Γιατί οι γιορτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας δικός σου καθρέφτης. Θα μπορούσαν αντί για θεόρατα δέντρα να στολίζουν μεγάλους καθρέφτες σπαρμένους παντού που να γιορτάζουν ό,τι είναι ο καθένας.  Γιορτές δεν είναι λαμπάκια και φωτάκια κρεμασμένα παντού. Γιορτές είναι ψυχές που θέλουν να βγουν στο φως έτοιμες να λάμψουν γύρω τους, όπως είναι και ψυχές που θέλουν να μείνουν πίσω, να γιορτάσουν «κεκλεισμένων των θυρών» γιατί αυτό έχουν αυτό τον καιρό.  

Όλοι είναι καλοδεχούμενοι σ αυτό το τεράστιο πανηγύρι των ημερών. Κανείς δεν περισσεύει. Και όλοι, όσο καλή ή κακή διάθεση κι αν έχουν, στο τέλος της γιορτής θα δουν τον εαυτό τους μόνο του στον καθρέφτη.

Κι αυτό τον εαυτό θα πρέπει να μπορούν να συνεχίσουν να τον αντέχουν…

Χρόνια Πολλά