Ζωτικό ψέμα.

Κάθε παραμύθι που λες στον εαυτό σου. Τόσο καλά πια το έχεις μάθει που το λες από τη στιγμή που θα ξυπνήσεις. Οτιδήποτε σε κάνει να νιώθεις καλά, οτιδήποτε σε βοηθά να βγάζεις τη μέρα, οτιδήποτε θεωρείς ότι θα σου εξασφαλίσει υποστηρικτικό δίκτυο, είναι το ψέμα εκείνο που λες συνεχώς στον εαυτό σου. Είμαι αδύναμος, είμαι ευάλωτος, δεν μπορώ να κάνω αυτό, δεν μπορώ ν ακούσω εκείνο, δεν μπορώ να δω το άλλο, δεν μπορώ ν αλλάξω τίποτα.

Δεν μπορώ!

Λες δηλαδή ότι δεν είσαι αρκετός γι αυτό. Είσαι το ιδανικό θύμα, είσαι αβοήθητος, είσαι τραυματισμένος, άρα χρειάζεσαι κάποιο να σε βοηθήσει. Πάντα κάποιον άλλον.

Πόση αλήθεια όμως κρύβει αυτό; Μήπως είναι το κεντρικό παραμύθι που αποστήθισες καλά; Μήπως είναι ένα από τα πρώτα που σου διάβασαν, άρα σου εντυπώθηκε στη μνήμη τόσο πολύ; Κι αφού αυτό το παραμύθι κατάφερες να το μάθεις απ’ έξω, χρόνια τώρα, μήπως δυσκολεύεσαι να μάθεις άλλο, έχεις βολευτεί; Σαν τότε που ήσουν παιδί. Αφού είχες πατάτες τηγανητές, γιατί να φας κάτι άλλο, δυσκολευόσουν, δε σου άρεσε, δυσανασχετούσες.

Τώρα όμως είναι αλλιώς τα πράγματα. Έχεις δυνατότητες, έχεις αξία, έχεις τα πάντα. Το έχεις αποδείξει σε ανύποπτους χρόνους, πολλές φορες. Μπορείς. Δε χρειάζεσαι πια τα παραμύθια που σε κοίμιζαν μ αυτά.

Το ξέρεις στο βάθος ότι έτσι είναι. Είσαι όσο δυνατός χρειάζεσαι για να πεις το δικό σου παραμύθι πια. Και να το πεις τόσο δυνατά, όσο σιγά χρειάζεται για να φτάσει μέσα σου ώστε να γίνει αλήθεια…

… η δική σου αλήθεια.