Τι έμαθες τόσα χρόνια για τη δυστυχία; Που βρίσκεται η κόλαση; Γιατί οι άνθρωποι προτιμούν να λένε ότι δε νοιώθουν καλά; Ποιός είναι ο ρόλος του νου σε όλ αυτά;

Είναι γεγονός ότι το να είσαι και να δείχνεις χαρούμενος δεν αποτελεί είδηση, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Το αντίθετο είναι αυτό που πουλάει τρελά, που κινητοποιεί αντανακλαστικά βοήθειας, συμπαράστασης, φροντίδας. Πράγματα δλδ για τα οποία αξίζει να ασχοληθείς, έχει ενδιαφέρον, δίνει νόημα.

Τα παλιά χρόνια αν κάποιος ήταν χαρούμενος, έτσι χωρίς λόγο και για περισσότερο από μια βδομάδα, τον “πήγαιναν να τον κοιτάξει γιατρός”. Παθολογικοποίηση της ευτυχίας ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Ποιό εύκολα πέρνεις στα σοβαρά το συνοφρυωμένο και βλοσυρό, παρά τον έξω καρδιά και με δύο πήχες χαμόγελο. Ποιό νομίζεις ότι θα ψήφιζαν οι περισσότεροι άνθρωποι;

Σου έμαθαν δλδ ότι η εικόνα της δυστυχίας είναι η καθημερινότητά σου. Αν έχεις αμφιβολία δεν έχεις παρά να κοιτάξεις τις ειδήσεις των οκτώ. Η εικόνα της ευτυχίας υπάρχει μόνο στα βιβλία, στα γενέθλια και τις επετείους, στα ανέκδοτα των γραφικών και στην ουτοπία των ερωτευμένων. Πεταμένα λεφτά δηλαδή.

Ακόμη και ο νους έχει προγραμματιστεί -να φανταστείς- από τότε και συντηρεί κατ αποκλειστικότητα αυτή τη δυστυχία με τις σκέψεις του.

Γιατί λες ότι συμβαίνει αυτό;

Μα γιατί την ευτυχία δεν χρειάζεται να τη σκεφτείς…

…χρειάζεται να τη ζησεις.