Η μέρα, η κάθε σου μέρα, η καθημερινότητα όπως συνηθίζεις να τη λες, δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο χρόνος που σου απομένει βαλμένος σ ένα μικρό κουτάκι δώρου που εσύ κατασκεύασες, το ονομάτισες έτσι και το ανοίγεις κάθε πρωί. Κάθε πρωί  κι ένα καινούργιο κουτάκι. Βδομάδες, μήνες, χρόνια μέσα σ ένα αποστειρωμένο θάλαμο αναμονής να κάθεσαι  να τα μετράς και να τα ξαναμετράς με την αγωνία ότι κάποια στιγμή θα σωθούν.

Τα ΠΑΝΤΑ είσαι εδώ για να τα ΜΕΤΡΑΣ!

Τις ώρες σου μέχρι να σχολάσεις (από σχολειό, δουλειά , σχέση, ζωή)

Τα ευρώ σου μέχρι να τελειώσουν (γιατί θα τελειώσουν, πριν ή μετά από σένα θα τελειώσουν)

Τους φίλους σου (μέχρι να καταλάβεις αν είναι ή όχι)

Τα καλοκαίρια σου ( αυτά με τη μόνιμη ψευδαίσθηση μιας ζωής  χωρίς αφεντικό)

Τα κατορθώματά σου ( γιατί αυτά νομίζεις ότι σε ψηλώνουν)

Τα κατορθώματά τους (γιατί αυτά νομίζεις ότι σε χαμηλώνουν)

Την υγεία σου ( αν εν τω μεταξύ έχεις μάθει τι ακριβώς μετράς)

Την ασφάλειά σου (σε αρχειοθετημένα συμβόλαια ζωής, συμβίωσης, πυρός, σεισμού, καταποντισμού, με  το τελευταίο να τα περιλαμβάνει όλα)

Τους άλλους ( αν μοιάζουν ή όχι με σένα σε οτιδήποτε…!)

Τα συναισθήματά σου (μετρημένα με τις εισαγωγές που έχεις κάνει στα ΤΕΠ)

Με άλλα λόγια έχεις δεν έχεις μαθηματικό μυαλό, εσύ έμαθες να μετράς την κάθε σου κίνηση, την κάθε σου λέξη, το κάθε τι που χωράει μέσα στο χρόνο που σου έχει δοθεί, σα να πρόκειται για εξετάσεις που τα αποτελέσματα μάλιστα δε πρόκειται να τα μάθεις και ποτέ.

Ακούγεται αστείο αλλά έτσι είναι. Όλη σου η ζωή ένας διαγωνισμός. Εσύ που θέλεις να αναμετρηθείς με τα πάντα χωρίς να έχεις μάθει καλά καλά με τι όπλα  να πολεμήσεις για όλα αυτά.

 Ώσπου σε μια στροφή του δρόμου (να εύχεσαι να είναι νωρίς) διαπιστώνεις ότι το μόνο όπλο που χρειάζεσαι σ αυτό τον πόλεμο είσαι ΕΣΥ. Ο ΕΑΥΤΟΣ.

 Ένας εαυτός που γνωρίζει, που αισθάνεται, που συναισθάνεται, που μοιράζεται, που αντιλαμβάνεται, που συγχωρεί, που ευγνωμονεί, που κατανοεί, που αγαπά χωρίς να χρειάζεται, που όταν χρειάζεται ζητά, που όταν χρειάζεσαι δίνει, που όταν δίνει δεν περιμένει, που όταν περιμένει κάνει υπομονή, που δεν κρίνει γιατί δεν το ξέρει, που χάσει –κερδίσει είναι καλά, που βρέξει – χιονίσει είναι εκεί και είναι καλά…

Που κάνει τα πάντα για να είναι ΕΔΩ…

Μαζί σου…

Αυτό το όπλο  χρειάζεσαι και τότε το μέτρημά σου δε θα έχει πια καμιά σημασία.

Δεν θα χρειάζεσαι να μετράς «δώρα» κάθε μέρα.

Γιατί…

… το δώρο σου θα είσαι πια εσύ.