Καθώς περνούν τα χρόνια μαθαίνεις ότι στη ζωή σου για να καταφέρεις να επιβιώσεις, χρειάζεται να κουβαλάς όπλα και ασπίδες. Απ τα πιο βροντερά μέχρι τα πιο αόρατα. Το ξέρεις καλά από τόσο δα παιδάκι αυτό. Δεν γίνεται αλλιώς. Το οπλοστάσιο μέσα στο οποίο μεγάλωσες τα χει όλα και μένει εσύ να διαλέξεις. Θες να επιτεθείς; Θες να αμυνθείς; Θες να ζήσεις σε συνθήκες παραλλαγής;  Όλα μπορείς να τα βρεις μέσα σ αυτό.

Οι οικογένειες που μεγάλωσες, οι εξετάσεις που έδωσες, οι σχέσεις που έκανες, οι δουλειές που ανέλαβες, σου έμαθαν μέσα στα άλλα ότι το άγχος σαν όπλο-ασπίδα είναι στη πρώτη γραμμή του πολέμου. Ένας μηχανισμός που σε προετοιμάζει για τις μάχες που καλείσαι να δώσεις. Και σε ένα μεγάλο ποσοστό είναι αλήθεια. Με τη μόνη διαφορά πως αλήθειες σαν κι αυτή τις περισσότερες φορές φτάνουν στο προορισμό τους διαστρεβλωμένες και τελικά ψεύτικες.

Με άλλα λόγια ένας καθαρά βιολογικός μηχανισμός όπως το άγχος, που βρέθηκε στη ζωή σου για να σε προετοιμάσει, να σε προειδοποιήσει και τελικά να σε προστατεύσει από τις προκλήσεις που θα βρεις στο δρόμο σου, κατέληξε να γίνει ένα κελί που μέσα του ακινητοποιείσαι και ασφυκτιάς για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Δεν ήταν στις προθέσεις κανενός προφανώς να γίνει έτσι.

Στις «σχολές πολέμου» όμως που φοίτησες από μικρός, οι περισσότεροι «δάσκαλοι» που πέρασαν απ αυτές, ένα μοντέλο άγχους είχαν στο μυαλό τους. Αυτό ήξεραν. Πως το άγχος είναι συνώνυμο της αγάπης και της φροντίδας.

«Αγχώνομαι για τις επιδόσεις σου, άρα σ αγαπάω». «Αγχώνομαι για την υγεία σου, άρα σε φροντίζω». «Αγχώνομαι για το γάμο σου, άρα σε νοιάζομαι».

Ο τρόπος που έφτασε στο προορισμό του το βίωμα του άγχους, το έκανε να μοιάζει με καταδίκη. Μια καταδίκη με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Δεν πέρασε από το μυαλό κανενός ότι την ίδια εκείνη στιγμή οι λέξεις έλεγαν άλλα πράγματα.  

«Αγχώνομαι για τις επιδόσεις σου, άρα δε σε εμπιστεύομαι». «Αγχώνομαι για την υγεία σου, άρα δεν μπορώ να σε βοηθήσω ουσιαστικά». «Αγχώνομαι για το γάμο σου, επομένως δεν πιστεύω ότι θα πετύχει».  

Είναι πολύ λειτουργικός και φυσικά προστατευτικός ο μηχανισμός του άγχους, όσο όμως σου επιτρέπει να είσαι ο συνειδητός πρωταγωνιστής της ζωής σου και επομένως ο κύριος υπεύθυνος γι αυτή.  Όσο εκχωρείται -αντίθετα- δική σου δύναμη προς τρίτους, τότε φυσικά χάνει εντελώς το σκοπό για τον οποίο υφίσταται.

Μπορείς σιγά σιγά να δώσεις ξανά στο άγχος το προστατευτικό ρόλο για τον οποίο υπάρχει στη ζωή σου.

Θα χρειαστεί από δω και πέρα να μάθεις από την αρχή, πότε, πώς, πόσο και κυρίως γιατί θα αγχώνεσαι.

Χρειάζεται να συνάψεις ειρήνη.

Η ανακωχή δε σου είναι αρκετή πια.