Στη μουσική λέγεται παύση.

Μικρό ή μεγαλύτερο διάστημα, απαραίτητο όσο και η νότα. Χωρίς αυτή δεν θα υπήρχε καν μουσική. Θα έχεις παρακολουθήσει μουσικά κομμάτια όπου μετά από την κορύφωση ακολουθεί μια απότομη παύση, σα να κόβεται η ανάσα, αυτά τα ελάχιστα δέκατα του δευτερολέπτου που ανασυντάσσεσαι για να υποδεχτείς το επόμενο κύμα της μουσικής ακολουθίας που προορίζεται να σε συνεπάρει. Η παύση αυτή πολλές φορές φαντάζει πιο ηχηρή από τη νότα, χρειάζεται στη μουσική όπως η όαση στην έρημο. Είναι η ανάσα του μουσικού, το διάστημα που δίνει χρώμα και υπόσταση στο όλο. Ακόμα και η συμμετοχή της πλατείας όταν απαντά στη παύση της ορχήστρας έχει το δικό της ιδιαίτερο νόημα.

Σε μια ορχήστρα η παύση του ενός είναι η νότα του άλλου, έτσι ώστε το σύνολο που φτάνει στ αυτιά να δημιουργεί την υπέρτατη απόλαυση.

Ο δημιουργός θέλει να εκφράσει πολλά συναισθήματα εξ ίσου με τη παύση όπως και με τη νότα του.

Η μουσική δε βρίσκεται στις νότες, αλλά στη σιωπή μεταξύ τους, είπε ο Μότσαρτ.

Η παύση είναι μουσική, είναι ήχος, είναι αυτό που δε λέει η νότα…

Στη ΖΩΗ τώρα η παύση αυτή λέγεται διάλειμμα, αργία, καθισιό, ανάπαυση, ραστώνη, τεμπελιά, οκνηρία, σιωπή ή όπως εσύ θέλεις να ορίσεις τη δική σου…

Είναι κι εδώ -σε αντιστοιχία- η ανάσα που είναι απαραίτητη για ν αντέξεις τη ζωή, να την πας παρακάτω, να τη δεις να ξεδιπλώνεται μπροστά σου με τη δική σου συμμετοχή. Κι όσο πιο ΔΙΚΗ ΣΟΥ είναι η συμμετοχή, τόσο πιο πολύτιμη και η παύση σου.

Δες τον εαυτό σου κι εσύ σαν μέλος μιας ορχήστρας όπου πρέπει να δημιουργήσεις, να συνεργαστείς, ν ακούσεις, να μιλήσεις, να μη διακόψεις, να μπεις μπροστά, ν αποδεχτείς το λάθος, το δικό σου και των άλλων, να ακουμπήσεις σ αυτούς τους άλλους, να δώσεις στήριγμα και να πάρεις, να κάνεις τα απαραίτητα σημαντικά και τα σημαντικά απαραίτητα, να ξέρεις πότε να σταματήσεις και πότε να ξεκινήσεις, να μάθεις πως να κάνεις τη δική σου δουλειά όταν δίπλα σου κάνουν την αντίθετη, να αναγνωρίσεις το διαφορετικό και να είσαι οκ μ αυτό. Να νιώσεις.

Να δημιουργήσεις χωρίς ενοχή τη παύση σου, σα να ήταν το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο. 

Να ζήσεις με άλλα λόγια όλη σου τη ζωή σαν μέλος ενός συνόλου που παράγει αρμονία και με τη παύση του…

Κάτι σαν την μαγευτική μουσική ακολουθία –φαντάσου ας πούμε- του Ραβέλ..