Ξυπνάς ένα πρωί και ανοίγεις όπως κάθε μέρα το ραδιόφωνο ψάχνοντας ν ακούσεις μουσική. Το μόνο όμως που βρίσκεις είναι ενημέρωση, ειδήσεις, σχόλια. Προσπαθείς μάταια. Μετά θυμάσαι. Σε είχαν ειδοποιήσει.

Από τα ξημερώματα δεν θα υπάρχει πουθενά μουσική στα fm. Δεν θα υπάρχει καμμία ταινία στη τηλεόραση. Καμμιά ψυχαγωγική εκπομπή. Κινηματογράφοι, θέατρα, συναυλίες, μουσεία, γκαλερί το ίδιο. Και στον πραγματικό αλλά και στο ψηφιακό κόσμο, ό,τι έχει να κάνει με πολιτισμό απο το πρωί έχει απαγορευτικό μέχρι νεωτέρας είπαν στις ειδήσεις.

Κάποιος ιός του πολιτισμού λένε πως τον χτύπησε και δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα για να σε ψυχαγωγήσει, να σε διασκεδάσει, να σε κάνει να νοιώσεις διαφορετικά τη ψυχή σου, πιο ανάλαφρη, πιο ανεβασμένη, πιο ήρεμη, πιο δική σου.

Όλα μπορείς να τα κάνεις εκτός απ αυτό. Θα ζήσεις σου λένε ένα διάστημα έτσι. Κανείς δεν ξέρει να σου πει πόσο. Θα μπορείς να πηγαίνεις στη δουλειά, στο καφέ, στο εστιατόριο, στα μαγαζιά, στις εκδρομές. Παντού. Με ένα περιορισμό όμως. Δε θα μπορείς ν ακούσεις πουθενά μουσική, να δεις πουθενά ταινίες, θέατρο, συναυλίες. Όλα τα έργα τέχνης δημόσια και ιδιωτικά θα σκεπαστούν απο την κοινή θέα.

Με άλλα λόγια θα συνεχίσεις τη ζωή σου όπως και πριν, όμως δεν θα μπορείς να έχεις πρόσβαση στον πολιτισμό. Ο ιός που τον πρόσβαλε είναι πολύ μεταδοτικός λένε.

Κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να φανταστείς τη ζωή σου με αυτή τη νέα τυφλότητα. Χωρίς μουσική; Πουθενά; Χωρίς κινηματογράφο; Πουθενά; Χωρίς ένα πίνακα κρεμασμένο; Πουθενά; Και στο αυτοκίνητο; Μόνο ειδήσεις; Πόσες ειδήσεις μπορείς ν αντέξεις!  Πόση ενημέρωση!

Κάποιοι θα πουν- ίσως δικαιολογημένα- πως η φύση έχεις όλες τις μουσικές διαθέσιμες και όλους τους πίνακες. Πουλιά, ποτάμια, λίμνες, βουνά, θάλασσα. Πολλές ευλογίες διαθέσιμες δίπλα μου. Δε θα μου λείψει τίποτα. Δεν χρειάζομαι κάτι άλλο.

Η μήπως τελικά χρειάζεσαι; Μήπως χρειάζεσαι αυτό που κατάφερες να φτιάξεις εσύ ο ίδιος μέσα στο χρόνο; Ένα δικό σου πολιτισμό, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η δική σου δεύτερη φύση, που μπορεί να σε συντροφεύει σε δύσκολες ώρες, να σε ανακουφίζει, να σε θεραπεύει, να φωτίζει τις σκιές σου, ακόμα κι αν είναι εκεί απλά για να σου θυμίζει τα πιο σημαντικά κομμάτια της ζωής σου. Τι αξίζει να κρατήσεις και τι ν αφήσεις.

Και καθώς σκέφτεσαι όλ αυτά, αρχίζεις να σιγοτραγουδάς ένα σκοπό που αρχίζει ν ανεβαίνει μέσα σου…

Όλα μπορούν να στ αρνηθούν…

…όχι όμως την ομορφιά χωρίς εσένα.