Κάθε φορά που θυμώνεις, ψάχνεις να βρεις τι έφταιξε και νοιώθεις έτσι. Και φυσικά καλά κάνεις και θυμώνεις. Και φυσικά καλά κάνεις και ψάχνεις να βρεις τις αιτίες. Ομως θα θυμάσαι πως τις περισσότερες φορές καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι τελικά φταίει ο μπροστινός σου που φρέναρε απότομα και όχι εσύ που ήσουν κολλημένος τόση ώρα από πίσω του. Φταίει ο διπλανός σου που έκανε τη σφήνα και όχι εσύ που γκάζωσες για να τον προλάβεις μη τύχει και σε προσπεράσει. Φταίει ο καιρός που ήταν χάλια και όχι εσύ που δεν ενημερώθηκες, δεν πρόβλεψες, δεν ντύθηκες καλά. Φταίει  το κράτος που δεν ήταν εκεί και όχι εσύ που «δεν είσαι εκεί» όταν είναι η ώρα να διαλέξεις το κράτος που θέλεις. Φταίει ο πρώτος ανάδρομος Ερμής της χρονιάς.

Και πάει λέγοντας.

Με άλλα λόγια πάντα φταίνε εξωτερικές δυνάμεις που σ έχουν βάλει στο μάτι, που ορίζουν και κατακλέβουν τη ζωή σου.

Βαθειά μέσα σου βέβαια ξέρεις πως τα πράγματα δεν ειναι ακριβώς έτσι.

Είναι γεγονός πως ο θυμός έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό. Θολώνει την κρίση. Σε αποσπά από τη πραγματικότητα που λέει, ότι εσυ είσαι ο δημιουργός της ζωής σου και πως όλα τα υπόλοιπα είναι το πλαίσιο που μέσα του επιλέγεις να ζήσεις αυτή τη ζωή όπως θέλεις εσύ. Δεν ειναι δύσκολο κάτι τέτοιο. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πεις στον εαυτό σου πως ότι κι αν μου συμβεί εγώ δεν θα βγάλω την ουρά μου απ έξω. Πως είμαι κι εγώ μέρος του προβλήματος αλλά και της λύσης του. Πως όσα μυθικά ονόματα και να δώσετε στις «συμφορές», δε θα καταφέρετε να με τρομάξετε. Πως είμαι σε θέση να αποδεχτώ λάθη, αστοχίες και παραλείψεις, όμως τις δικές μου και όχι των αλλων. Γιατί μόνο τις δικές μου μπορώ να διορθώσω. Γιατί των άλλων δεν με αφορούν. Γιατί πάτησα πλέον mute στις αέναες συγγνώμες και υποσχέσεις που σκοπό έχουν μόνο να κατευνάσουν το θυμό. Γιατί βαρέθηκα να θυμώνω για κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να ελέγξω. Γιατί το ασπρόμαυρο μέλλον που με προορίζουν, εγώ αποφάσισα να το βάψω με τα δικά μου χρώματα. Γιατί το πιό  εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να δικάζεις συνεχώς τον άλλον και να αθωώνεις τον εαυτό σου. Ο πιο σίγουρος τρόπος δηλαδή για να είσαι μόνιμα θυμωμένος.

Τη διαφορά εσύ πρόκειται να την κάνεις. Αν ο καθένας την περιμένει πάντα από τον άλλον, το πιθανότερο είναι να μείνουμε όλοι ακινητοποιημένοι.

Κι εδώ δε μιλάμε για ώρες…

…μιλάμε για ολόκληρες ζωές.