Η κραυγή σκάει σα γιαούρτι στον απέναντι τοίχο. Εκεί που δεν υπάρχει κανείς να υποδεχτεί. Εκεί που ό,τι φτάνει επιστρέφει ανέπαφο…

Γιατί -επιτέλους- απευθύνομαι σε ανύπαρκτους ακροατές; Γιατί συνεχώς  επικαλούμαι την προσοχή αυτών που δεν απαντούν; Που δεν ακούν καν; Σα να πάτησα νάρκη, ακίνητος, στέκομαι εδώ. Στην παραμικρή μετατόπιση ξέρω ότι θα κατακερματιστώ, όμως δε με απασχολεί τι θα συμβεί τα επόμενα δεύτερα. Αφού δε συμμετέχω στη διαδρομή μέχρι εκεί. Ποιος ο λόγος να ανησυχώ για κάτι που δε βάζω σε κίνδυνο;

«Δε μπορώ…» να προσπαθώ για οτιδήποτε πλέον. Όσο και να έψαξα, δε βρήκα περίσσευμα δύναμης. Πόση πια να φυλάξεις για τις δύσκολες ώρες! Και λίμνη να ήμουν, κάποτε θ’ άδειαζα απ’ την ανομβρία.

Οι απαραίτητες ζωτικές λειτουργίες παίρνουν εντολές χωρίς τη συγκατάθεσή μου. Ποιον εξουσιοδότησα και δε θυμάμαι; Τι εξυπηρετεί μια τέτοια ασυμμετρία; Ποια οικονομία προάγει; Γιατί να μην ανανεώνονται ανάλογα με την περίσταση αυτές οι εντολές; Και τι ενδιαφέρει πόσο αρτιμελής είμαι, αν δε μπορώ να δω το φως που με πλημμυρίζει; Αφού το ίδιο μου το κορμί το κρύβει. Ο ίδιος μου ο ήχος πνίγεται μέσα του. Ένας οχετός άλγους από παντού. Που κατακλύζει και προσπερνά. Που τραυματίζει και ακινητοποιεί. Που θυμίζει και πονά!

«Δε μπορώ…», διότι εδώ… διότι σήμερα, είμαι αυτός που δε θέλω να βλέπω.  να συγκατοικεί… Θέλω εκείνον, τον διασκεδαστή των άλλων. Εκείνον θέλω και για μένα. Να διοργανώσει ένα μπάτσελορ και για πάρτι μου βρε αδελφέ. Τόσο δύσκολο είναι; Όχι όταν βγαίνει έξω… διασκέδαση νο λίμιτς και όταν επιστρέφει… εκκλησία! Τι είναι αυτό; Σε ποια κιτάπια το είδε γραμμένο;

Πάσχω από έλλειμμα ελπίδας. Ακούει κανείς; Έχω ανάγκη από μετάγγιση ισχυρής δόσης. Αν υπάρχει εθελοντής, ας προσέλθει παρακαλώ στα επείγοντα της ψυχής μου. Να σπρώξει. Η πόρτα ανοίγει εύκολα. Κάπου στο βάθος θα με βρει.

Παρατηρώ το σώμα που φιλοξενεί. Σημάδια κόπωσης εμφανή. Νοικοκύρης αντάξιος τέτοιου ενοίκου. Κεντρικό νευρικό σύστημα χάλια. Περιφερειακή κυκλοφορία; Πιο χάλια. Για να μην αναφερθώ στα εξωτερικά χαρίσματα -δώρα της μητέρας φύσης- που κάνουν συλλαλητήριο συμπαράστασης στο κλονισμένο όλον.

Επικεντρώνομαι, εστιάζω στη λαχταριστή τριγωνισμένη απόλαυση της περιρρέουσας ευδαιμονίας μου, που είναι έτοιμη να εισβάλει σαν αλμυρός χείμαρρος στα έγκατα του εντερικού μου σωλήνα. Πίδακες σάλιου έχουν σηκωθεί να την υποδεχτούν, με τιμές αρχηγού κράτους. Τέτοια λαχτάρα ν’ ανεβάσω τα επίπεδα της χοληστερόλης μου νυχτιάτικα.

Σο γουάτ! θα πείτε, και πολύ σωστά. Και για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, καρφάκι δεν μου καίγεται κι’ εμένα αν τα επίπεδα μετατραπούν σε υψίπεδα. Το πόσο καλά μεταβολίζω σήμερα, μου είναι παντελώς αδιάφορο. Άμα καταφέρω και ξεμπερδέψω το συναισθηματικό μου ιστό, υπόσχομαι ν’ ασχοληθώ και με το λιπώδη. Οι έγκριτοι διατροφολόγοι προς τους οποίους απευθύνθηκα, μου το παν ξεκάθαρα. Πρώτα κοιτάζεις να ναι όλα τακτοποιημένα στα συρτάρια και τις αποθήκες και μετά βάζεις χέρι στη διακόσμηση του σπιτιού!

«Δε μπορώ…» να υποστηρίζω συνέχεια την ομάδα των άλλων. Πάντα εκείνων. Βαρέθηκα να τους βλέπω όλους ευχαριστημένους μαζί μου. Απηύδησα να πρέπει να το κάνω. Να γελάω μ’ αυτό. Να χαίρομαι μ’ αυτό. Το καλό παιδί των ονείρων τους, έγινε το κακό παιδί των δικών μου. Τα πρέπει τους μου δείχνουν τη δυστυχία, τα θέλω μου την ευτυχία, κι όμως εγώ εξακολουθώ να αμφιταλαντεύομαι, να αμφιβάλλω.

«Δε μπορώ…», γιατί δε χωράω πια ούτε στο ελάχιστο μέσα στο εικοσιτετράωρό μου. Χωρούν τα πάντα, εκτός από μένα τον ίδιο που τα αντιλαμβάνεται και τα συντηρεί. Τώρα πως γίνεται όλα να είναι απαραίτητα, εκτός απ’ τον διαγωνιζόμενο, είναι απορίας άξιο. Η απουσία μου δεν αναστέλλει την περαίωση. Η παρουσία μου δεν την προωθεί. Εδώ έχω γίνει ο καλύτερος δοκιμαστής στρωμάτων, κι εκεί, έξω, η γη εξακολουθεί να γυρίζει!

Να το πω αλλιώς; Ότι διάγω την αόρατη φάση μου; Ότι περνώ από μέσα τους και βγαίνω ανέγγιχτος απ’ την πίσω πλευρά; Ότι συνομιλώ -όπως όλοι πια- δι αντιπροσώπου;

Μια καρικατούρα μνήμης στους πέριξ εγκεφάλους. Αυτό είμαι. Αυτό έγινα…

«Δε μπορώ…», γιατί… δε θέλω να μπορώ. Κατέβασα ρολά. Εγώ, ένας επιτηδευματίας του νου και της λογικής, συμπλήρωσα τα ένσημα και βγαίνω επιτέλους στη σύνταξη. Ως εδώ ήταν! Ξεμπέρδεψα με ικανότητες, δυνατότητες και στόχους ξύλινους. Δεν είμαι δα και κανένα προϊόν της Microsoft που αποσύρεται απ’ την κυκλοφορία. Μικρές οι συμπαντικές απώλειες που θα προκύψουν.

«Δε μπορώ…» να μη θέλω πια τη μία και μοναδική γνώση που με αφορά. Τη συναισθηματική. Τη μόνη χωρίς πιστοποιητικά και επετηρίδες. Κι εδώ που τα λέμε, δεν υπήρξα και ποτέ συλλέκτης τους. Ένα ρημαδοπτυχίο κατάφερα, κι ούτε που θυμάμαι που πήγα και το καταχώνιασα. Να δείτε που άμα τα τινάξω κανένα απόγευμα (φθινοπωρινό κατά προτίμηση παρακαλώ!), θα τους βάλω να το κολλήσουν πάνω στο μάρμαρο. Να σου πω εγώ! Να μάθουν όλοι που την έχω γραμμένη τη γνώση τους…

«Δε μπορώ…» να περιμένω άλλο μπας και φωνάξει κανείς τους. Μπας και αποφασίσει να μιλήσει, και πει τίποτα της προκοπής.

«Δε μπορώ…» να το παίζω συνέχεια ο τσολιάς στον «Άγνωστο». Πόση ώρα να παραφυλάξεις πια για την ησυχία τους! Μην ενοχληθούν! Μην τύχει και διαταραχτούν οι μεγάλες προσδοκίες, τα ευαίσθητα δεδομένα, η νηνεμία του κραταιού τους κόσμου! Αν μπορούσα, θα πέταγα μια τεράστια γεμάτη μολότοφ εκεί… στο κέντρο του.

Και μήπως -θα πείτε- θα τη δει κανείς; Καρφωμένοι στις οθόνες και με καλωδιωμένους τους πόρους, αμφιβάλλω αν θα γυρίσουν και το κεφάλι. Ο μόνος τρόπος, να διακοπεί η σύνδεση με έκτακτο δελτίο. Οπότε για μεν την αφεντιά μου, τα δεκαπέντε περίφημα λεπτά του Γουώρχολ, για δε εκείνους, άλλος ένας σοβαρός λόγος να παίξουν με το αγαπημένο τους τηλεκοντρόλ…

«Δε μπορώ…» ν’ ασχοληθώ με τίποτε άλλο τώρα πια παρά μόνο με τη μολότοφ! Από τη στιγμή που μου καρφώθηκε στο μυαλό, αγόρασα τα εκλεκτότερα υλικά. Δεν ξέρω πώς φτιάχνεται, ξέρω όμως πώς πετιέται, τι θόρυβο κάνει. Μπορώ να φανταστώ από τώρα τα μούτρα τους όταν ακουστεί το μπάμ, όταν φτάσει η εικόνα. Ξινισμένα, άκαμπτα προσωπεία μπροστά στην όχληση του οπτικού τους πεδίου. Σαν χιόνι σε δέκτες που δεν ανταποκρίνονται. Χαμένες επαφές, αδιάφορες, που προκαλούν την προσπέραση, την αναζήτηση της επόμενης, της μεθεπόμενης, της νιοστής. Όλες ίδιες, πανομοιότυπες. Ό,τι περνά από μπροστά, σα να το χουν ξαναδεί. Τίποτα να κινητοποιήσει ενδιαφέρον, να ενεργοποιήσει δράση, να αποκαταστήσει παράλυση.

«Δε μπορώ…» να περιμένω άλλο, κι έτσι ετοιμάζομαι ν’ ανέβω στη ταράτσα. Όσο πιο ψηλά, τόσο πιο ηχηρά, πιο εντυπωσιακά. Ζητούμενο; Ο πανικός. Ποιος νοιάζεται για συνέπειες. Μόνο για θόρυβο. Όσο μεγαλύτερος ο κρότος, τόσο μεγαλύτερη η αξία του χρόνου που του αναλογεί. Ο μόνος τρόπος ν’ αποφραχθούν οι πόροι, ν’ ακινητοποιηθούν τα τηλεκοντρόλ…  ένας θόρυβος εκκωφαντικός.

Μείνετε στη γραμμή σας, ακολουθεί ένα μικρό μπρέικ. Μια γουλιά φραπέ, ένα προϊόν ενυδάτωσης, μια εκπληκτική προσφορά και συνεχίζουμε…

Η διαχείριση της τραγωδίας -μην απορείτε- θέλει λεπτούς καταναλωτικούς χειρισμούς. Εύπεπτους τρόπους πρόσληψης. Αλλιώς το τηλεκοντρόλ καραδοκεί. Ο σύμμαχος κάθε απελπισμένου είναι εκεί, έτοιμος να γίνει εχθρός, να σκεπάσει, να σβήσει. Ο πόνος δεν έχει αξία αν δεν παράγει. Δεν αποδίδει.

«Δε μπορώ…» να κοιτάξω κάτω. Ο ίλιγγος του ύψους μουδιάζει. Έχω φτάσει στην ταράτσα της πιο ψηλής πολυκατοικίας. Από κει διάλεξα να πετάξω τη μολότοφ…

Κάτω περνάει κόσμος πολύς. Η σύνδεση θα είναι άμεση. Ο μαραθώνιος αλληλεγγύης σίγουρος. Η εικόνα θα διακτινιστεί σε λίγα λεπτά σε χιλιάδες, σε εκατομμύρια μικροσκοπικούς κόκκους συναισθήματος.

Δακρυσμένες νοικοκυρές πάνω από ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια, μποτιλιαρισμένοι ταξιτζήδες μπροστά στις «Στήλες», αγουροξυπνημένες κυρίες με αλουμινόχαρτα στα μαλλιά, όλες και όλοι τους τα αντίστοιχα χάρτινα φίλτρα, έτοιμα να διηθήσουν τους κόκκους, να τους μετατρέψουν στο ενδιαφέρον των πέντε δεύτερων. Ο χρόνος δεν επαρκεί για κάτι περισσότερο.

Είναι πολλές οι μολότοφ που περιμένουν στην ουρά…

«Δε μπορώ…» να δω καλά κάτω, αλλά νομίζω πως ο δρόμος άρχισε να αδειάζει από κόσμο. Ναι, μάλλον καλά βλέπω, σε λίγο δε θα υπάρχει κανείς. Κανείς, εκτός από κάποιον. Ένα παιδάκι, ένα μικρό -σαν εξάχρονο μοιάζει- παιδάκι. Τι περίεργο; Τι να θέλει άραγε; Και πως το άφησαν μόνο του εκεί; Γυρίζει το βλέμμα ψηλά, σα να αναζητά το δικό μου. Κάποτε συναντιόνται. Μου χαμογελά. Μπορώ να το διακρίνω παρά το ύψος. Κάτι θέλει να μου πει. Φωνάζει, αλλά ο ήχος δεν φτάνει, επιστρέφει σαν γιο-γιο κάτω. Προσπαθεί πάλι. Τίποτα. Η πόλη καταπίνει τη φωνή. Βάζει τις μικρές τρυφερές του παλάμες, χωνί στο στόμα και ουρλιάζει. Τώρα κάτι φτάνει. Τεντώνομαι. «Με θυμάσαι;» μόλις μπορώ και ακούω. «Όχι!» απαντώ με όση δύναμη έχω. Αμέσως ο θόρυβος από γύρω αρχίζει και καταλαγιάζει. Σα να σταμάτησαν όλα τα αυτοκίνητα, σα να κοιμήθηκαν όλοι τους, σα να σβήσαν όλες οι μηχανές της πόλης, μια ιερή ησυχία απλώθηκε αργά-αργά παντού. Το παιδί τέντωσε τότε τα χεράκια του προς τα μένα, σα να ήθελε να μ’ αγκαλιάσει, κι’ έκατσε έτσι ώρα πολύ!

«Δε μπορώ…» πια να ρίξω τη μολότοφ. Το παιδάκι εξακολουθεί και στέκεται εκεί, στο ίδιο σημείο του δρόμου. Ξαφνικά, έτσι, με τα χεράκια στην έκταση, γυρίζει το σώμα προς την ανατολή κι’ απομακρύνεται. Τρέχει. Τώρα του φωνάζω εγώ. Να σταματήσει. Να περιμένει να κατέβω. Δεν ακούει και συνεχίζει. Μέχρι να βγω στο δρόμο, έχει εξαφανιστεί. Κλείνω τα μάτια να κρατήσω την εικόνα με τα τεντωμένα χεράκια. Γιατί άργησα γ@μ@τ@; Τι περίμενα για να τρέξω νωρίτερα; Δεν έχω απάντηση και περπατώ, χάνομαι μέσα στην πόλη.

«Δε μπορώ…» να ζήσω πια με τα τεντωμένα χεράκια συνεχώς μπροστά μου. Πρέπει να τα βρω. Να τα γεμίσω με μένα. Τεντώνω τα δικά μου και ψάχνω. Ψάχνω.

Ο μόνος τρόπος που μου απόμεινε για NA MΠΟΡΩ!!…