Η αντίσταση στην αλλαγή χρησιμοποιεί συναισθηματικούς μηχανισμούς για να την καθυστερήσει ή για να δηλώσει ότι τελικά δεν την επιθυμεί. Ο αόρατος εαυτός σου, σκαρφίζεται κάθε λογής τεχνάσματα για να σε πείσει ότι κινδυνεύεις αν την επιχειρήσεις.

«Αν αλλάξω, αυτό δεν θα τους αρέσει», «Οι άλλοι δεν είναι συνηθισμένοι σε αλλαγές», «Η αλλαγή μπορεί να τους ξεβολέψει», «Θέλω ν αλλάξω, αλλά θα με θέλουν ακόμα;»

Η ενοχή εδώ είναι ο κυριότερος συναισθηματικός μηχανισμός- μαζί φυσικά με τον πρωτοξάδελφο φόβο-  που σε πιέζουν να φρενάρεις αυτό που θες ν αλλάξεις. Και φυσικά αφού δεν αλλάζει κάτι που θέλεις αλλά δεν το κάνεις, εκεί νάσου ξανά κι η ενοχή, λιγάκι πιο μεγάλη τώρα, πιο διογκωμένη, πιο παρούσα… και πάει λέγοντας.

Κι έτσι ο χορός καλά κρατεί.  

Για να μην μπορείς να ξεκολλήσεις όμως απ την ενοχή, πάει να πει ότι κάτι σε κυνηγά που δεν μπορείς να ξεφύγεις.

Ας πούμε τώρα ότι την ώρα που γεννήθηκες υπέγραψες μέσα στο μαιευτήριο κι ένα δάνειο, που άρχισες να πληρώνεις απ τη πρώτη κι όλας μέρα και που σίγουρα δεν θα ήσουν πάντα οκ με τις δόσεις. Δε μιλάμε για τους τόκους, γιατί μάλλον κάπου εκεί άρχισε να χάνεται η μπάλα.

Που κολλάει τώρα η ενοχή; Μα η ενοχή έρχεται και κολλάει πάνω στο χρέος, σαν το φυτό που ξεφυτρώνει μέσα απ το βράχο και είναι εκεί όλη του τη ζωή μέχρι να μαραθεί και να πέσει.

Για ν αλλάξεις λοιπόν μοιάζει σα να πρέπει πρώτα να έχεις ξοφλήσει με τα χρέη σου, κι αυτό δεν το λες εύκολο. Το λες έργο ζωής.

Εσύ ξέρεις – όπως ο καθένας –  τι χρωστά, σε ποιούς, αν και πότε θα ξεχρεώσεις.

Αυτό που ίσως δεν ξέρεις, και που μπορεί να μη το μάθεις και ποτέ, είναι ότι για το πιο μεγάλο και ανεξόφλητο χρέος, ο πιστωτής σου δεν θα ζητήσει ποτέ λογαριασμό…

…αν δεν του χτυπήσεις εσύ πρώτα τη πόρτα!