Αυτοί που ανήκουν από δω και αυτοί που ανήκουν από κει. Αυτοί που ανήκουν στη μία ομάδα, κατηγορία, τάξη, κοπάδι, μαντρί, κι αυτοί που ανήκουν στο άλλο.

Να η πραγματικότητα που βίωσες και συνεχίζεις να βιώνεις μέχρι σήμερα. Η ξεχωριστότητα.

 Ένα τεράστιο συρματόπλεγμα που εξακολουθεί και χωρίζει ανθρώπους σ αυτούς που είναι με σένα και σ εκείνους που δεν είναι. Σ αυτούς που μοιάζουν, κινούνται, τρώνε, ερωτεύονται, αξίζουν σαν εσένα και στους άλλους, που δεν μπορούν ή που δε θέλουν να το κάνουν.

Κι η ζωή εξακολουθεί να υφίσταται σ αυτό το παλιό ξεπερασμένο τοπίο. Με συρματοπλέγματα που αντί να κόβονται δυναμώνουν, τείχη που αντί να γκρεμίζονται ψηλώνουν, χάσματα που αντί να γεφυρώνονται βαθαίνουν. Σώματα που ίσως να είναι λιγότερο από ποτέ αποκλεισμένα πίσω από συρματοπλέγματα, τείχη και χάσματα, με ψυχές όμως περισσότερο από ποτέ εγκλωβισμένες πίσω απ αυτά.

Κανείς δεν σου ζητά να αποδεχτείς ή να εγκρίνεις κάποιον άλλον. Και γιατί να το κάνεις άλλωστε. Δεν είσαι κριτής σε τάλεντ σόου όπου ορίζεις το νικητή και το χαμένο. Δεν είναι ο ρόλος σου αυτός. Δεν πρόκειται γι αυτό. Η ζωή δεν είναι αυτό. Η ζωή το μόνο που σου ζητά είναι αυτό που σκέφτεσαι ή νοιώθεις για τον άλλο, να μη δημιουργεί δράσεις που περιορίζουν, εγκλωβίζουν και τελικά εγκαταλείπουν ανθρώπινες ψυχές στο περιθώριο.

Με άλλα λόγια η ζωή ζητά κι από σένα και από το διαφορετικό από σένα (γιατί τι άλλο θα ήταν στο κάτω κάτω παρά διαφορετικός), την ειρηνική σας συνύπαρξη. Η ζωή ΕΙΝΑΙ η ίδια η συνύπαρξη. Η ενότητα που γεννιέται μέσα απ αυτήν. Η ενότητα που νικά τη ξεχωριστότητα.

Εσύ όμως ήρθες αντίθετα σ αυτή τη ζωή, με την οδηγία  να τοποθετείς τους διαφορετικούς από σένα απέναντι από τις διαχωριστικές γραμμές που σου χάραζαν μεγαλώνοντας. Και το έκανες – είναι αλήθεια- με αυτοματισμό και συνέπεια όλα αυτά τα χρόνια. Δεν μπορούσες εξ άλλου να κάνεις αλλιώς, όπως και δεν μπορούσες να φανταστείς πως αυτό που έκανες θα είχε κόστος για όλους. Και πρώτα απ όλους για σένα. Γιατί έτσι έμαθες να βλέπεις τελικά τον κόσμο μέσα απ τη μυωπία που σου συνταγογράφησαν τότε, με αποτέλεσμα να χάσεις σιγά σιγά τη δυνατότητα να δεις μια μέρα αυτό τον κόσμο ολόκληρο και όχι μισό.

Η θέση όμως των -διαφορετικών από σένα- άλλων, ήταν και είναι πάντα δίπλα σου και όχι απέναντί σου.

Το ξέρεις πια καλά.

Όπως ξέρεις ότι ΑΥΤΟΣ είναι ο καινούργιος κόσμος που σε συμφέρει να ζεις.

Για να τον φτιάξεις όμως αυτό τον κόσμο, πρέπει ν αρχίσεις να κόβεις τα συρματπλέγματα, να γεφυρώνεις τα χάσματα, να γκρεμίζεις τα τείχη που έχεις σηκώσει πρώτα απ όλα μέσα σου.

Ή αν προτιμάς…

Για να φτιάξεις έναν καινούργιο καλύτερο κόσμο..

..θα πρέπει πρώτα να ονειρευτείς τον εαυτό σου μέσα σ αυτόν.