Έχεις πολύ αγάπη να δώσεις και να πάρεις. Το έχεις σκεφτεί ποτέ; Είτε γιατί μάζεψες πολύ όταν σου την έδιναν απλόχερα, είτε γιατί μόνος σου την ανακάλυψες, η αλήθεια είναι ότι τώρα πια γνωρίζεις ότι η αγάπη από μόνη της δίνει το νόημα και την αξία που έψαχνες να βρεις πάντα γύρω σου. Μάλλον  είναι το νόημα. Είναι η βασική σου ανάγκη. Κάτι σαν τη τροφή και τη στέγη. Αν δεν τα έχεις απλά πεθαίνεις.

Το παιδί (χωρίς τις γνωστές κτητικές αντωνυμίες) είναι ένα ιδανικό μέρος για να πάρεις και να δώσεις πολύ απ την αγάπη που κουβαλάς. Κάποιες φορές και όλη. Εκείνο πάλι είναι έτοιμο να ανταποκριθεί και να στην επιστρέψει. Όχι γιατί του το ζητάς, αλλά γιατί και η δική του επιβίωση εξαρτάται απ αυτό. Και ξέρει καλά πως η αγάπη είναι ο τρόπος για να το κάνει.

Το παιδί αγαπάει από χίλιες μεριές. Όταν κοιτάζει, όταν γελάει, όταν κλαίει, ακόμα κι όταν κοιμάται ονειρεύεται την αγάπη. Μπορείς να μάθεις πολλά απ την αγάπη του. Είναι τόσο απλή αλλά και τόσο μαγική. Εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις σχεδόν τίποτα. Απλά να είσαι εκεί. Όσο είσαι κοντά του να είσαι παρών. Να το αγκαλιάζεις με τα μάτια σου, να το φιλάς με την αγκαλιά σου, να το αγαπάς και μόνο με την παρουσία σου.

Το παιδί όταν σε αγαπά, εκείνη τη στιγμή έχει μόνο εσένα, κι έχει ανάγκη για να νοιώσει την αγάπη σου, να καταλάβει ότι κι εσύ έχεις μόνο αυτό. Αν σε νοιώσει ότι έχεις «φύγει», τότε θα απομακρυνθεί κι εκείνο. Όμως κι αυτό για λίγο. Θα πάει να παίξει εκεί κοντά. Κι όταν «επιστρέψεις», θα τρέξει αμέσως πίσω με τα κουβαδάκια του να σε βρει. Η αγάπη είναι παιχνίδι για εκείνο. Ένα παιχνίδι που ξέρει καλά ότι όλοι κερδίζουν. Μπορείς να μάθεις πολλά από τον τρόπο που ανταποκρίνεται στους κανόνες αυτού του παιχνιδιού. Ειδικά τον πρώτο καιρό που είναι σε θέση ακόμα να εκφράζει ελεύθερα τα συναισθήματά του, είναι η ευκαιρία σου για να δεις πώς θα ήταν η ζωή σου αν συνέχιζες να παίζεις το παιχνίδι με τους όρους ενός παιδιού. Πώς θα ήταν να αγαπάς χωρίς τα παραμορφωτικά γυαλιά μιας δήθεν ενηλικίωσης, που σε υποχρεώνει να το κάνεις με πολλά «θα», με ακόμα περισσότερα «εφ όσον» και κυρίως με ατέλειωτα και οδυνηρά «δεν».

Κι όταν στο τέλος έρθει η στιγμή που θα σε ρωτήσουν «αγάπησες;» και τους απαντήσεις «αγάπησα», σκέψου μόνο τι θα απαντούσε ένα παιδί.

Απλά δεν θα απαντούσε τίποτα, γιατί στον κόσμο του αυτή η ερώτηση δεν υπάρχει.

Στο δικό του κόσμο οι άνθρωποι αναπνέουν για να μπορέσουν να ζήσουν…

…δεν ζουν για να καταφέρουν να αναπνεύσουν.