Τι κάνω όταν βάζω ορια ; Τι σημαίνει στη πράξη αυτο;

Μήπως έτσι είμαι συνεπής με το εσωτερικευμενο αξιακο μου σύστημα που ανάβει αλαρμ όταν κάτι απ’ έξω έρχεται να το απειλήσει;

Μήπως απλά τεινω να διατηρώ τη ισορροπία με οποιονδήποτε αλληλεπιδρω και σχετιζομαι ;

Μήπως αυτό που κάνω τελικά είναι να εκφράζω σε μικρές και επίκαιρες δόσεις ένα συναίσθημα, το οποίο αργότερα διογκωμένο θα έχει μετατραπεί σε φόβητρο για μένα και τους άλλους;

Μήπως είναι μόνο ένας δείκτης της καλής ψυχικής και σωματικής μου υγείας;

Μήπως τελικά είναι ολα αυτά και άλλα πολλά μαζί ;

Ότι και να ναι, αυτό που μετράει είναι ότι το όριο, υπηρετεί την ανάγκη μου για γνήσιες διαπροσωπικές σχέσεις με αμοιβαία αποδοχή και σεβασμό.

Δυστυχώς δεν υπάρχει ακόμα κάποιο μάθημα στα σχολεία που να προετοιμάζει όλους εμάς για τα όρια που πρέπει να βάζουμε σε μια σχέση.

Οι γκρίζες ζώνες, που με αυτές μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, δημιουργούν το γνωστό θολό τοπίο που όλοι ξέρουμε και ζούμε σήμερα.

Για να βιώσουμε ειλικρίνεια και αυθεντικότητα πρέπει να μπορούμε να βάζουμε τις αποστάσεις εκείνες που θα χρειαστούμε για να έρθουμε τελικά πιο κοντά.

Ας γινουν τα όρια οι γέφυρες που θα μας ενωσουν…