Δύο από τις πιο βασικές μας ανάγκες είναι να ανήκουμε και να είμαστε επιθυμητοί.

Ανάγκες που κρατάνε από τότε που γεννηθήκαμε, και που η ικανοποίησή τους είναι εναρμονισμένη με ένα ισορροπημένο εσωτερικό σύστημα πεποιθήσεων, καθιστώντας μας άτομα τα οποία έχουν τον έλεγχο της ζωής τους.

Το βρέφος εκτός από τη τροφή έχει μια ακατανίκητη ανάγκη να νοιώσει ότι το επιθυμούν πολύ, ότι είναι αξιαγάπητο και αναντικατάστατο. Η αγάπη αυτή σαν εσωτερική τροφή, έρχεται να συμπληρώσει την ικανοποίηση της κάθε άλλης βιολογικής ανάγκης. Δεν μπορεί να υπάρξει ισορροπημένη ανάπτυξη αν το βρέφος δεν τραφεί ολοκληρωμένα.

Η τη αναγκαιότητα της αγάπης και η υπέρβασή της, είναι πιο καθολική από ποτέ σε συνθήκες σαν τις τωρινές, όπου τα αγγίγματα, τα φιλιά, τις αγκαλιές, έρχονται να αντικαταστήσουν μόνο λέξεις και εικόνες κι αυτές όχι πάντα.
Η στέρηση της εγγύτητας, τόσο αναγκαίας σαν έκφραση της αγάπης στο δικό μας πολιτισμό, παραπέμπει στη στέρηση της αγκαλιάς και του φιλιού προς το βρέφος, γεγονός προφανώς ολέθριο για την ανάπτυξη του.

Οι άνθρωποι που ζουν μόνοι, ιδιαίτερα οι μεγαλύτεροι από εμάς, έχουν σήμερα – όπως και το βρέφος τότε- περισσότερο από ποτέ ανάγκη να νοιώσουν ότι εξακολουθούν να ανήκουν σε μια ευρύτερη κοινότητα που τους νοιάζεται και τους αγαπά. Μόνο που οι λέξεις έρχονται να αποκτήσουν άλλη δυναμη τώρα πια και να γίνουν φιλιά και αγκαλιές, για να τους σκεπάσουν και να τους προστατέψουν από τη πανδημία της μοναξιάς και της εγκατάλειψης.

Όλοι έχουμε νοιώσει κάποιες στιγμές μια θλίψη για το γεγονός ότι δεν δώσαμε την αγάπη μας έτσι όπως θα θέλαμε να την αισθανθεί ο άλλος. Τωρα όμως είναι μια ευκαιρία για να το κάνουμε. Να δείξουμε στους άλλους πόσο σημαντικοί είναι για εμάς και ιδιαίτερα όλοι εκείνοι που δεν μας επιτρέπεται να αγκαλιάσουμε.

Η εγγύτητα μπορεί να περιμένει…

…η αγάπη όμως όχι…