Ρίχνεις το φραπέ απ το ανοιγμένο παράθυρο του αυτοκινήτου, στρίβεις τη τελευταία στιγμή χωρίς φλας, μασάς ανενόχλητος τα πατατάκια σου στο θερινό, δε μαζεύεις τα κακά του σκύλου σου.

Ακόμα κι αν δεν τα κάνεις εσύ όλ αυτά, τα έχεις δει να γίνονται.

Γιατί λες; Γιατί κάποιοι συνάνθρωποί σου θεωρούν οτι οι πράξεις τους δεν έχουν καμμία συνέπεια σε άλλους; Γιατί κάποιοι συνάνθρωποί σου ζουν ακόμα με τη ψευδαίσθηση οτι δεν υπάρχουν άλλοι άνθρωποι γύρω τους; Δεν τους βλέπουν; Δεν τους ακούν; Δεν τους τόπε τάχα κανείς ποτέ; Τι νομίζεις ότι συμβαίνει; Γιατί δεν έχουν μάθει να συμβιώνουν παρά μόνο ίσα ίσα να επιβιώνουν;

Η ατιμωρισία είναι προφανώς η εύκολη απάντηση. Ο άνθρωπος συνεχίζει την αντικοινωνική του συμπεριφορά γιατί δε βρίσκεται κανείς να τον σταματήσει. Οπότε συνηθίζουν και όλοι οι υπόλοιποι  -οι περισσότεροι τουλάχιστον -να ζουν αδιαμαρτύρητα με τέτοιες καθημερινές εικόνες γύρω τους. Με μια εντελώς ξεχειλωμένη ανοχή, γιατί να μη συνεχίζουν τέτοιες συμπεριφορές στο διηνεκές;

Θα συνεχίσουν μέχρι αυτή να είναι η κανονικότητα.

Αν σκύψεις όμως λίγο πιο μέσα, δε θα δεις τίποτε άλλο απο έναν οργισμένο άνθρωπο να περιφέρει το θυμό του σα πλακάτ σε πορεία. Να τον εκσφενδονίζει  μαζί με πατατάκια, φραπέ και γόπες. Να είναι τόσο θυμωμένος με όσα του συμβαίνουν, που επέτρεψε στον εαυτό του να χάσει τον αυτοσεβασμό του. Τη βάση δηλαδή για το σεβασμό του άλλου.

Δεν υπάρχουν φυσικά νόμοι που να απαγορεύουν στους οργισμένους να οδηγούν, να πηγαίνουν σινεμά και να βγάζουν το σκύλο τους βόλτα. 

Υπάρχει κάτι όμως που λέγεται “συνείδηση του τι μου συμβαίνει πραγματικά”. Είναι νόμος κι αυτός. Νόμος κι απο τους πιο σημαντικούς μάλιστα.

Για ν ανάψεις κάποτε φλας, να μαζέψεις τα κακά του σκύλου σου, και να φας τα αγαπημένα σου πατατάκια στο διάλειμμα, πρέπει να καταφέρεις ν αποκτήσεις πρόσβαση στις διατάξεις αυτού του νόμου.