Κάποιες φορές ίσως χρειαστεί να εγκαταλείψεις ή να εγκαταλειφθείς για να μπορέσεις να γυρίσεις σε σένα ως κάποιος που σε αποδέχεται, κι έτσι να μπορέσεις να συνθέσεις απ την αρχή τον κόσμο.

Ίσως χρειαστεί να φύγεις μακριά, να χαθείς, για να γυρίσεις εκεί απ οπου η ψυχή σου είχε μόνο απορίες.

Ίσως χρειαστεί ακόμα και να χάσεις τα πάντα για να μπορέσεις να βρεις το μοναδικό πράγμα που χρειαζόσουν, όταν νόμισες ότι τα είχες όλα.

Με άλλα λόγια μαθαίνεις σιγά-σιγά να υπερνικάς το φόβο μεγαλώνοντας, γιατί ο φόβος είναι αυτός που σε τραβάει πάντα προς τα κάτω. Σε κάνει να αγκιστρώνεσαι πάνω σε «σανίδες» που σε βοηθούν προσωρινά να επιπλέεις.

Όταν όμως έρθει η στιγμή που η «σανίδα» σπάσει και χαθεί και βυθιστείς στα πιο σκοτεινά βαθειά, θα χρειαστεί για να επιβιώσεις να βρεις μιαν άλλη.

Και τότε, αν έχεις τα μάτια και τ αυτιά σου ακόμα ανοιχτά, ίσως ν ανακαλύψεις με έκπληξη πως η σανίδα αυτή ήσουν πάντα εσύ.

Ακόμα και τα αδιέξοδα που νόμισες ότι μπροστά τους έχεις βρεθεί, ήταν τελικά σταυροδρόμια. Ήταν οι οδηγοί σου που σε πήγαιναν με σιγουριά στον προορισμό σου. Εκεί που είχες διαλέξει απ την αρχή για να πας.

Το επόμενό σου «αδιέξοδο» μπορείς από δω και μπρος να το γιορτάζεις σαν τα καινούργια σου γενέθλια, απ όπου θα μπορέσεις να ξεκινήσεις χωρίς φόβο για να ξαναγράψεις την ιστορία απ την αρχή.

Στην πορεία όμως – μη τρομάξεις- μπορεί να φοβηθείς ξανά, ίσως και να γυρίσεις πίσω για να κρυφοκοιτάξεις τις κομματιασμένες σου «σανίδες» με την ίδια ελπίδα ότι μια απ αυτές θα σε κρατήσουν ξανά στην επιφάνεια.

Όμως –πίστεψέ το- δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Τώρα είσαι σίγουρος, ποιά είναι η «σανίδα» που χρειάζεσαι τελικά για να ταξιδέψεις.

Κι ο πιο σημαντικός λόγος είναι ότι τη «σανίδα» αυτή τη δημιούργησες εσύ.

Γιατί πια ξέρεις από πρώτο χέρι…

… πως εσύ είσαι το ταξίδι και ο προορισμός.