Κάποιες φορές τα πράγματα μοιάζουν αδιέξοδα. Η δεν είναι ακριβώς έτσι;

Δρόμοι που κόβονται απότομα, επιλογές που δε βγαίνουν, αρρώστιες, απόρριψη, το τέλος μιας σχέσης, ο θάνατος κάποιου δικού μας, είναι μερικά από τα ονόματα που ντύνεται το αδιέξοδο για να μας καθηλώσει σ αυτό το εκρηκτικό μίγμα αρνητικού συναισθήματος που μέσα του κρύβεται η απελπισία, ο θυμός, η ενοχή.

Γιατί όμως είμαστε εγκλωβισμένοι και απελπισμένοι σε μια κατάσταση χωρίς αύριο, αντί απλά να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει την όποια απώλεια με όσους τρόπους εκείνος χρειάζεται;

Γιατί κλείνουμε τα συναισθήματά μας σε μια φυλακή- που στην ουσία αυτή είναι υπεύθυνη για το αδιέξοδο που βιώνουμε – αντί να τα ελευθερώσουμε και να τα μοιραστούμε ώστε να μπορέσουμε να νοιώσουμε ανακούφιση;

Η προηγούμενη κατάσταση που ζούσαμε προφανώς δεν θα επανέλθει. Αυτό που θα γίνει είναι να επανέλθουμε εμείς σταδιακά σε μια νέα κατάσταση που θα μπορέσουμε να διαχειριστούμε.

Η ευθύνη γι αυτό δεν ανήκει σε κανέναν άλλο σ αυτό το σύμπαν παρά μόνο σε εμάς τους ίδιους.

Αν δεχτούμε την αλήθεια της ρήσης ότι «η ευτυχία είναι επιλογή» και όχι τυχαίο εύρημα, τότε ας αναλογιστούμε τι κάνουμε εμείς γι αυτό και όχι οι άλλοι.