Υπάρχει κάποιο μέρος του κόσμου όπου δε θα φοβόσουν ποτέ; Ένας τόπος όπου θα ζούσες πιο ελεύθερος, πιο παρών, πιο ενωμένος;

Ακούγεται πολύ τέλειο για να ναι αληθινό κάτι τέτοιο. Λες κι αν ακόμα υπήρχε ένα μέρος σαν κι αυτό, δε θα μετακόμιζε το σύμπαν όλο εκεί, οπότε και πάλι θα βρισκόσουν στην ίδια χαοτική κατάσταση από την οποία προσπάθησες να ξεφύγεις.

Δεν είναι επομένως ο τόπος αυτός που κάνει υποθέτω τη ζωή ασφαλή ή όχι, ευτυχισμένη ή δυστυχισμένη, κοπιαστική ή ξεκούραστη. Μην ξεχνάς πως ακόμα και τα παλάτια κάποτε ήταν από τα πιο ανασφαλή μέρη, όπου ζούσαν – και συνεχίζουν να ζουν- πολλοί δυστυχισμένοι άνθρωποι εκεί. Άρα μάλλον κάτι που κουβαλάς εσύ στην καμπούρα σου κάνει τη διαφορά. Κάτι που σε κάνει να νοιώθεις σίγουρος πως δεν υπάρχει κάτι που δε μπορείς να κάνεις. Και τότε, μόλις κάνεις αυτή τη δήλωση, έχεις μεταφερθεί αυτόματα στο πιο ασφαλές μέρος του κόσμου.

Βέβαια αυτό που έμαθες -αντίθετα- μεγαλώνοντας, είναι να βλέπεις το φόβο στα μάτια των άλλων και να τον κάνεις δικό σου.

Πόσοι μπορούν να κατέβουν στα πιο μεγάλα βάθη; Ελάχιστοι.

Πόσοι μπορούν ν ανεβούν στις πιο ψηλές κορυφές; Το ίδιο.

Πόσοι μπορούν να σταθούν πραγματικά δίπλα στο πόνο σου; Ακόμα λιγότεροι.

Γιατί να μπορώ εγώ λοιπόν;

Είδες δηλαδή ΠΟΥ ΔΕΝ μπορούν να φτάσουν οι περισσότεροι και σταμάτησες κι εσύ εκεί. Εντάχθηκες δηλαδή  στους περισσότερους  για να νοιώσεις ασφάλεια, οπότε ο φόβος σου έγινε σιγά-σιγά η κανονικότητά σου. Ο φόβος –όπως ξέρεις- ήταν πάντα προνόμιο των πολλών, η ασφάλεια των λίγων. Κι έτσι η ιστορία τραβά το δρόμο της.

Κι όμως υπάρχει κάτι που θα μπορούσες να κάνεις για ν αλλάξεις τα πράγματα. Τι θαλεγες -ας πούμε- γι αρχή να μην έβλεπες το φόβο σου μέσα από εκείνο των άλλων, παρά να τον αντίκρυζες όπως του πρέπει. Κατάματα. Να ξεμάθεις δηλαδή κάτι παλιό, για να μάθεις κάτι καινούργιο. Το τρόπο ν αντιμετωπίζεις τους δικούς σου φόβους. Δε το λες εύκολο. Το λες όμως μονόδρομο. Έχεις καταφέρει εξ άλλου τόσα πολλά, άρα έχεις ξεπεράσει αρκετούς απ αυτούς, που δεν ήταν-στο κάτω κάτω- καν δικοί σου οι περισσότεροι. Τώρα πια το ξέρεις. Και –ναι- είσαι σε θέση να συνεχίσεις να το κάνεις.

Μεγαλώνοντας τώρα, πίστεψες κι εσύ πως πρέπει κι οι φόβοι σου να κάνουν το ίδιο. Nα μεγαλώνουν κι αυτοί μαζί σου. Πιο ανήμπορος, πιο ανασφαλής, πιο μόνος, πιο κοντά στο τέλος, είναι ιστορίες που τις ακούς να παίζονται συνέχεια. Σε βινύλιο, σε μπομπίνα, σε κασέτα, σε σιντί, σε στικάκι, σε κλάουντ και πάει λέγοντας. Κάθε γενιά έχει τη δική της μέθοδο αναπαραγωγής της δυστυχίας της.

«Γιατί;» θα ρωτήσεις. Μα γιατί συνέχεια παλεύεις με τη φωνή μέσα σου που φωνάζει «δε μπορώ». Να γιατί. Γιατί επιτρέπεις να σε ορίζει μια σκέψη παρασιτική και όχι μια σκέψη με νόημα. Αν είναι όμως ν ασχολείσαι συνεχώς με τη σκέψη σου, κάντο τουλάχιστον να ναι δημιουργικό για σένα. Να βγάζει κάτι. Να σε οδηγεί κάπου. Αλλιώς δεν κάνεις τίποτε άλλο από το να παρακολουθείς σε καθημερινή σειρά τη πορεία προς το θάνατό σου.

Μπροστά σου δεν έχεις πέντε, δέκα ή πενήντα καλοκαίρια ή γενέθλια (όπως κι αν μετράς το χρόνο που σου απομένει), δεν έχεις τίποτα απ όλα αυτά.

Ό,τι σου ανήκει είναι η ελευθερία του μη φόβου σου. Η ασφάλεια της καθαρής σου ύπαρξης. Το κέντρο του κόσμου σου που οφείλεις τελικά να προστατέψεις με τη παρουσία σου.

Ο τόπος κι ο χρόνος δεν έχουν καμία αξία πλέον.

Ό,τι έχει αξία για σένα, ξέρεις πια καλά πού θα το βρεις.