Η μοντέρνα εκδοχή του γνωστού  μύθου της δυναστείας των Ατρειδών απο τον Ευγένιο Ο Νηλ.

Ένα πένθος όμως που περιμένει υπομονετικά τη λύτρωση μέσα από την εκδίκηση, δεν μπορεί παρά να αλοιώνει κάθε ανθρώπινη δυνατότητα για να κοιτάξω ξανά κατάματα το φως.

Δεν μπορεί η λύση να βρίσκεται ποτέ εκεί.

Για να το πιάσω απ την αρχή, όταν χάνω οτιδήποτε θεωρώ δικό μου, είναι απόλυτα φυσικό η πρώτη και σχεδόν αυτόματη αντίδραση να είναι ότι κάτι που βρίσκεται έξω απο τις δυνάμεις μου ήρθε και μου το πήρε, οπότε τότε θα νοιώσω ότι με πνίγει η αδικία.

«Ένας άδικος Θεός», «η μαύρη μου η μοίρα»,  «οι Θεοί που με έβαλαν στο μάτι», (αν ζούσα στα πολύ παλιά χρόνια), έρχονται να με ρίξουν στο πιο βαθύ μέρος του σκοταδιού. Και τότε η εκδίκηση για το χαμό που με πληγώνει πολύ, φαντάζει η μόνη διέξοδος προς τη λύτρωση. Ακόμα και αν αυτός που θα εκδικηθώ είναι ο ίδιος μου ο εαυτός, που τις περισσότερες φορές φυσικά περί αυτού πρόκειται.

«Εγώ φταίω, εγώ δεν πρόλαβα, εγώ δεν ήξερα, εγώ δεν περίμενα, εγώ δεν ήμουν εκεί, εγώ δεν αγάπησα αρκετά, εγώ δεν είδα!».

Λόγια που μπορεί να βουίζουν στ αυτιά μου ακόμα και μια ολόκληρη ζωή.

Κάθε χαμός θα γράψει μέσα μου μ ένα μελάνι άδικο. Καμιά απώλεια δεν φαντάζει δίκαιη, και γιατί άλλωστε να είναι έτσι, αφού όταν με έφεραν στη ζωή δε μου είπαν ότι μια μέρα θα χρειαστεί και να την εγκαταλείψω. Αυτό είναι κάτι που μόνος μου το ανακάλυψα όπως όλοι, ο καθένας φυσικά με το δικό του οδυνηρό τρόπο.

Κι έτσι απο τότε χρειάζεται να χτίζω λίγο – λίγο μέσα μου την καινούργια πεποίθηση που λέει ότι η μόνη δυνατότητα που μου απομένει για να αντέξω μια ζωή που πρόκειται να την αφήσω, είναι να τη ζήσω μέσα στην αγάπη, τη συμπόνοια, τη συγχώρεση και την ευγνωμοσύνη για μένα και τους άλλους. Κι αυτά τα τέσσερα διαμάντια κανένας θάνατος δεν θα μπορέσει να μου τα πάρει, όσο άδικος και αν φαντάζει στα μάτια μου. 

Η πικρία για έναν άδικο θάνατο, το μόνο που κάνει είναι να δηλητηριάζει μια δίκαιη ζωή που έχω μπροστά μου για να τη ζήσω. Κι αυτή είναι η πιο άδικη πράξη που μπορώ να χρεώσω στον εαυτό μου.

Η Σταύρωση μας γεμίζει πόνο και η Ανάσταση ελπίδα.

Αν μπορεί να συμβαίνει αυτό είναι γιατί για πρώτη φορά κάτι τόσο σκοτεινό όπως ο θάνατος συνδέθηκε με την αγάπη.

Την απόλυτη λύτρωση απ αυτόν.