Πρώτη σου μέρα στο σχολείο. Η περιπέτεια αρχίζει ή για ν ακριβολογούμε συνεχίζεται αυτό που ξεκίνησε στο μαιευτήριο. Μέχρι τώρα –είναι αλήθεια-  έδωσες τον καλύτερό σου εαυτό. Στα βασικά- μαμ, κακά, νάνι – τα πήγες άψογα. Τώρα τους κούρασες δεν τους κούρασες, τους ξεβόλεψες ή όχι, έκανες τέλος πάντων το χρέος σου. Έφτασες στα έξι κι ετοιμάζεσαι να «γίνεις άνθρωπος» όπως όλοι.

Ξέρω αγχώνεσαι, φοβάσαι, αγωνιάς, ντρέπεσαι, θυμώνεις, πνίγεσαι. Αν μπορούσες να τα πεις κι όλας όλ αυτά, θα τους έλεγες ότι είσαι χάλια και ότι θα ήθελες να σ αφήσουν στην ησυχία σου, μα δεν μπορείς όμως, κι έτσι αυτό που σε βασανίζει αντί να τους το λες, τους το κάνεις !

Χύνεις το γάλα στο νεροχύτη μιας και δεν το εμπέδωσαν καλά ότι το στομάχι «κλωτσάει». Ξεχνάς χωρίς να το θες στο σπίτι κασετίνες και τετράδια. Χτυπιέσαι έξω απ το σχολείο μήπως και σε λυπηθούν. Πονάει πάρα πολύ η κοιλιά σου και τους στέλνεις όλους πανικόβλητους στο γκούγκλ. Μαλώνεις με το αδελφάκι σου γιατί σε στραβοκοίταξε.

Κάνεις δηλαδή ότι κάνει ένα φυσιολογικό παιδί την πρώτη μέρα του σχολείου.

Δεν θες να πας.

Και ναι συμβαίνει γιατί φοβάσαι. Και φοβάσαι γιατί δεν ξέρεις. Κι όταν μάθεις, θα φοβάσαι πια γιατί θα ξέρεις. Θα έχεις εμπλουτίσει το φόβο σου, θα τον έχεις εξελίξει. Με άλλα λόγια θα έχεις πάρει μια πρώτη γεύση της ενήλικης ζωής σου.

Στην πραγματικότητα θα ενηλικιωθείς πολύ πριν την ταυτότητά σου. Κι αυτό θα εύχεσαι να το μάθεις με το λιγότερο οδυνηρό τρόπο.

Όμως ας δούμε τι θα έλεγες εσύ το εξάχρονο της πρώτης μέρας του σχολείου, αν μίλαγες σαν το δεκαοχτάχρονο της τελευταίας. Δηλαδή τι θα έλεγε το ανήλικο με τη φωνή του ενήλικου που μόλις έχει καταπιεί δώδεκα χρόνια σχολείου.

«Για να το πιάσω απ την αρχή, εδώ που τα λέμε είμαι απ τα ευλογημένα παιδιά και μόνο που μπορώ και πάω σχολείο. Σημαίνει ότι κάποιοι νοιάζονται για μένα. Δεν είναι αυτονόητο. Εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν περάσει ούτε απ έξω από σχολείο σ ολόκληρη τη ζωή τους. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι καλά για μένα το προνομιούχο παιδί. Το σχολείο δεν είναι πάρκινγκ να με παρκάρουν οκτάωρα, δεν είναι παγωτομηχανή για να σερβίρει κρύα κοκκαλωμένη γνώση, δεν είναι άλλη μια υποχρέωση, είναι άλλη μια ΑΝΑΓΚΗ! Δεν μ ενδιαφέρει να μου μάθετε που βρίσκεται η Μογκαντίσου ή πότε  κατέβηκε στα μέρη μας ο Γοδεφρίγος Βιλλεαρδουϊνος, μιας και την επόμενη ώρα πρόκειται να τα ξεχάσω. Εντελώς.

»Αν με ρωτάτε όμως τι πραγματικά θα ενδιέφερε εμένα να μάθω στο σχολείο, θα σας έλεγα πως θα μ ενδιέφερε να μάθω να πιστεύω στον εαυτό μου, να διεκδικώ πράγματα, να φροντίζω εμένα και τους άλλους, να ανακαλύπτω δεξιότητες και συναισθήματα, να τα αποδέχομαι, (να μη ντρέπομαι δηλαδή γι αυτά), να μπορώ να τα εκφράσω ελεύθερα, ν ακούω για τη διαφορετικότητα με τρόπο ώστε να γίνομαι φίλος της και όχι εχθρός της, να διδάσκομαι την ενότητα και την αλληλεγγύη στην πράξη, να μαθαίνω πώς να συναγωνίζομαι δίπλα σου κι όχι πώς να ανταγωνίζομαι απέναντί σου, να μπορώ να μη φοβάμαι να σηκώσω το χέρι μου, εν τέλει να είμαι ο εαυτός μου μέσα στο σχολικό περιβάλλον κι αυτό να είναι ασφαλές.

Να είναι οκ.

Με δυό λόγια να λαχταράω  να ξημερώσει η μέρα για να πάω στο σχολείο !

Δεν κατηγορώ κανέναν για όλα αυτά που μάλλον δεν θα έχω, γιατί ξέρω ότι δεν τα είχαν και σχεδόν όλοι οι προηγούμενοι από μένα μέχρι τώρα.

Όμως πιστεύω κι ελπίζω ότι μπορεί κάποτε να τα αποκτήσουν κάποιοι επόμενοι κι έτσι να εμπλουτιστεί η γνώση και να γίνει περισσότερο συναισθηματική και λιγότερο πληροφοριακή.

Να μπορέσουμε κάποια στιγμή να αποφοιτήσουμε από ένα  σχολείο που θα μας έχει μάθει να ζούμε μαζί και όχι να ζούμε εναντίον.

Το χρειαζόμαστε όλοι.

Καλή μας αρχή…»