Μοιάζει να είσαι στη μέση μιας τεράστιας σκηνής. Γύρω φωνές και σιωπές ανάμεσα σε ρόλους που υποκρίνονται οι άνθρωποι ζητώντας με αγωνία το χειροκρότημα. Κι εσύ πάντα φτωχός και πρόθυμος να τους το δώσεις, αναρωτιέσαι μέσα σου πώς αντέχεις ακόμα αυτή την ωραία και μάταιη σύναξη.

Εθισμένος από τη γέννησή σου στην επιτυχία, το πένθος, την αποδοχή και την έλλειψη, οδηγείς τον εαυτό σου -ξέφρενα πια – προς ένα κόσμο συναισθηματικά γυμνό.

Η κακοποίηση αυτή στην οποία υποβάλλεσαι από τότε, έγινε το κύριο συστατικό της ζωής σου, τόσο που δεν μπορείς τώρα πια να τη ξεχωρίσεις γύρω σου.

Μεγάλωσες -θα θυμάσαι – μέσα στις άλλες «σοφές» ιδέες και με αυτή που λέει πως ο άνθρωπος είναι τάχα διαχωρισμένος σε ασθενές και ισχυρό φύλο. Και βέβαια μπορεί να πεις ότι αυτό ήταν απλά ένα ευφυολόγημα άνευ σημασίας, που όμως θα πρέπει να παραδεχτείς ότι γράφτηκε για τα καλά στο συλλογικό –και όχι μόνο- ασυνείδητο μέσα στο οποίο μεγάλωνες.

Είτε κόρη υπήρξες, είτε γιος, το παραμύθι έλεγε πως το φύλο σου ανήκει σε μια από τις δυο αυτές ομάδες. Εκείνη του δυνατού ή εκείνη του αδύναμου. Και βέβαια το αμέσως επόμενο που έμαθες, ήταν πως το ισχυρό είναι αυτό που θα πρέπει κάθε φορά να επικρατεί, να εξουσιάζει, να ελέγχει και το αδύναμο αυτό που θα πρέπει να υπομένει, να αντέχει, να κάνει τα στραβά μάτια.

Τα ολέθρια αποτελέσματα του παραμυθιού τα συναντάς καθημερινά γύρω σου.

Δεν σκέφτηκαν ποτέ οι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν τότε τόσους και τόσους «σοφούς» αφορισμούς, πως έβαζαν, μπροστά στα παιδικά μάτια, ένα πλάσμα να στέκεται ΑΠΕΝΑΝΤΙ σε ένα άλλο, μέσα σε μια διαδικασία συνεχόμενης αντιπαράθεσης, αντιπαλότητας, αμφισβήτησης και εν τέλει διαχωρισμού.

Με αλλά λόγια από παιδί μάθαινες ότι η δύναμη και η αδυναμία είναι πράγματα που ξεχωρίζουν τους ανθρώπους αντί να τους φέρνουν πιο κοντά. Τους καθιστούν ανταγωνιστές αντί για συναγωνιστές. Ο «κληρονομικά δυνατός»,  να πρέπει να αποδείξει τη δύναμή του σε βάρος του «κληρονομικά αδύναμου». Μια δύναμη δηλαδή που δεν έχει αποκτηθεί αλλά έχει χαριστεί, να επιβάλλεται πάνω σε μια φορεμένη αδυναμία.

Το να ξεκινάς όμως τη ζωή σου από τη θέση του «δυνατού» ή του «αδύναμου», και ακόμα χειρότερα να πρέπει να επιβεβαιώνεις κάθε μέρα τους ρόλους αυτούς, σε καθιστά ένα ον που θα πρέπει όλη την υπόλοιπη ζωή του να ακολουθεί προστάγματα και επιταγές.

Φαντάσου ένα μηχάνημα να λειτουργεί με τις οδηγίες χρήσεως ενός άλλου. Πόσο λειτουργικό, χρήσιμο και ασφαλές μπορεί να είναι!

Πόσο ολέθριο μπορεί να γίνει!

Σήμερα ξέρεις πια καλά ότι το φύλο που σου δόθηκε με τη γέννηση, δεν σε καθιστά αυτόματα δυνατό ή αδύναμο. Τα χαρακτηριστικά αυτά τα αποκτάς ή όχι μέσα από τη πορεία σου. Και ξέρεις και κάτι άλλο καλά πια. Πως δυνατό δεν σε κάνει η αδυναμία του άλλου (και αντίστροφα) αλλά η εσωτερική πάλη που κάνεις κάθε μέρα με τον εαυτό σου. Αυτός είναι ο πραγματικός αντίπαλος. Αντιμετωπίζοντας αυτόν μπορείς να γίνεις δυνατός ή να παραμείνεις αδύναμος. Όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στα παραμύθια που σε τάιζαν μ αυτά.

Αυτό όμως το καινούργιο «παραμύθι» κανένας «δάσκαλος» δεν θα μπορούσε να στο έχει πει, πριν καταφέρεις να το ανακαλύψεις μόνος σου…