Είτε έχεις φέρει στον κόσμο παιδί είτε όχι, είτε έχεις μεγαλώσει παιδί είτε όχι, είτε έχεις αυτή την ανάγκη είτε όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι σε κάποια φάση της ζωής σου έχεις έρθει σ επαφή μ αυτό. Έχεις δει πώς συμπεριφέρεται, τι κάνει για να επιβιώσει, τι ζητά από σένα με το δικό του μοναδικό τρόπο.

Επειδή λοιπόν κάποτε ήσουν στη θέση που είναι αυτό τώρα, είναι αδύνατο να μην έκανες έστω για μια στιγμή μέσα σου τη σύγκριση με το παιδί που έχεις υπάρξει κι εσύ.  «Κοίτα τι ευκαιρίες έχει τώρα που έγώ δεν είχα!». «Όλα τα χει και γκρινιάζει». «Ό,τι και να ζητήσει το χει». «Σοκολάτα; Εμείς; Μόνο στις γιορτές και αν!».

Η σύγκριση έρχεται αβίαστη. Και τότε εσύ – το παιδί που στερήθηκε, που τιμωρήθηκε, που απαξιώθηκε – βγαίνεις απ την κρυψώνα που ήσουν όλ αυτά τα χρόνια κρυμμένο, κι αρχίζεις ένα βουβό κι ανελέητο κλάμα για όλα όσα θεωρείς ότι έχεις χάσει. Από γλυκά, χάδια κι αγκαλιές μέχρι ευκαιρίες, ευκολίες, κατανόηση, αγάπη κι ό,τι άλλο τραβά η ψυχή σου και θες να το αγγίξεις, να το κάνεις δικό σου έστω και τώρα.

Η μόνη δύναμη για να καταλαγιάσει το παράπονό σου (κι αυτό για λίγο) είναι ο ατέλειωτος πόνος γύρω σου. Τότε μπαίνεις ξανά στη τρύπα σου, λουφάζεις εκεί για λίγο, μέχρι καινούργιες εικόνες να ξυπνήσουν πάλι το παραπονεμένο πλάσμα που κρύβεις με επιμέλεια χρόνια τώρα.

Το παραπονεμένο όμως αυτό παιδί έχει τη χρυσή ευκαιρία τώρα να κατανοήσει για πρώτη φορά στη ζωή του τι πραγματικά επιθυμούσε τότε και τι συνεχίζει φυσικά να επιθυμεί ακόμα. Και τότε με καθαρή ματιά θα δει σοκαρισμένο ότι όλ αυτά που λαχταρούσε η ψυχή του αλλά δεν μπορούσε να τα ζητήσει με λέξεις το στόμα του, ήταν απλά, εύκολα και πάνω απ όλα ήταν ΔΩΡΕΑΝ !

Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Είναι εύκολη η αγάπη; Είναι εύκολη η κατανόηση; Είναι εύκολη η ελπίδα; Είναι εύκολο κάτι που δεν το χεις ή δεν το ξέρεις καν εσύ ο ίδιος, πόσο μάλλον να το δώσεις κι όλας σ ένα παιδί; Μεγάλη κουβέντα.

Κι όμως όταν έχεις να κάνεις με το παιδί είναι απαραίτητο ακόμα κι αν δεν τα έχεις όλα αυτά ή δεν τα ξέρεις, ΝΑ ΤΑ ΕΦΕΥΡΕΙΣ!

ΝΑΙ ΝΑ ΤΑ ΕΦΕΥΡΕΙΣ!

Γιατί το παιδί δεν ζητά στην ουσία τίποτε άλλο παρά να το κοιτάξεις όσο περισσότερο μπορέσεις στα μάτια και μέσα σ αυτά να του καθρεφτίσεις ό,τι έχεις καταφέρει να μαζέψεις σ όλη τη μέχρι τώρα ζωή σου. Λίγα –πολλά δεν το νοιάζει. Αρκεί να του τα δώσεις. Σε θέλει μέσα στην αλήθεια σου το παιδί.         Το ψέμα το πιάνει στον αέρα. Ό,τι έχεις λοιπόν να του δώσεις να το δώσεις με τη ψυχή σου. Κι αν αυτό που έχεις δεν του φτάνει και θέλει κι άλλο, τότε να είσαι έτοιμος πως θα σου ζητήσει να το βρεις. Κανένα παιδί όμως δεν είναι παράλογο. Δε θα σου ζητήσει ποτέ τίποτα που δεν θα μπορείς να του δώσεις. Ίσως να δυσκολευτείς, ίσως να πονέσεις, μπορεί να χαθείς, όμως στο τέλος θα τα καταφέρεις. Γιατί αξίζει να τα καταφέρεις. Και πρώτα απ όλους για σένα τον ίδιο. Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο όταν μπορείς να δώσεις στο παιδί αυτό που πραγματικά θέλει. Όχι αυτό που θες εσύ.

Το παιδί με το τρόπο του σε μαθαίνει -για πρώτη ίσως φορά στη ζωή σου- πώς είναι να χαίρεσαι δίνοντας κι όχι παίρνοντας. Και μέσα απ αυτό σε μαθαίνει ακόμα πώς είναι να μαθαίνεις δίνοντας, να μαθαίνεις τον εαυτό σου, τους άλλους, τη ζωή την ίδια. Όλα στα μαθαίνει το παιδί.

Ακόμα κι αν αυτό το παιδί είναι αυτό που κουβαλάς μέσα σου χρόνια τώρα…

Γιατί όσο υπάρχει αυτό το παιδί…

…έχεις ακόμα ελπίδα.