Η ιδέα γι αυτό που έχεις μπροστά σου γεννήθηκε από κάποιον που μερικά χρόνια πριν άρχισε να ψάχνει, χωρίς να ξέρει κι ο ίδιος τι ήθελε να βρει. Στη πορεία βέβαια ψυχανεμίστηκε πως αυτό που έψαχνε δεν πρέπει να ήταν μακριά, όμως για κάποιο ανεξήγητο ακόμα λόγο, κάθε φορά που πλησίαζε εκείνο χανόταν. Προχώρησε τότε και άρχισε να ψάχνει τις αιτίες που τον έκαναν να χάνει το στόχο. Και σα να μην έφτανε αυτό, άρχισε μετά να ψάχνει και το περιβάλλον που γεννήθηκαν αυτές οι αιτίες και αργότερα τις πεποιθήσεις που σήκωναν τείχη μπροστά του και τον εμπόδιζαν να δει καθαρά και πιο μετά τις προσδοκίες που τροφοτούσαν – όπως κάνουν πάντα οι προσδοκίες- την εξερεύνησή του.

Τελικά μετά απο αμέτρητα γιατί, πώς, πού, πότε, αν, κατέληξε όπως φαίνεται στο συμπέρασμα πως όλα αυτά τα χρόνια κυνηγούσε την ουρά του, η οποία φυσικά επιμελώς πάντα του ξέφευγε.

Δεν υπήρχε με άλλα λόγια τίποτα που να είχε χαθεί και να έπρεπε να βρεθεί. Το μόνο που υπήρχε, το είχε πάντα μπροστά του χωρίς να το βλέπει, χωρίς να το ζει, χωρίς να υφίσταται καν στον ορίζοντά του, αν και ήταν το μόνο που είχε και που άκουγε απλά στο όνομα «τώρα» και που πριν και μετά από αυτό δεν υπάρχει απολύτως μα απολύτως τίποτα, όπως έμαθε αργότερα.

Δύσκολο να το χωνέψει και πιο δύσκολο να το κάνει πράξη. Να ζει δηλαδή στο τώρα! Όχι στο πριν ή στο μετά. Τώρα! Και αυτό να είναι αποδεκτό. Να είναι οκ. Κι ακομα καλύτερα; Να θέλει αυτή την αλήθεια να τη μοιραστεί και με άλλους! Απίστευτα πράγματα…

Αυτός ο κάποιος λοιπόν ακούει στο όνομα Θοδωρής Κλης, είναι Οδοντίατρος και απο το πολύ ψάξιμο κατεληξε σε σπουδές Συστημικής Οικογενειακής Θεραπείας και Συμβουλευτικής καθώς και Coaching, και δε θέλει τίποτα περισσότερο παρά να μοιραστεί – που πάει να πει να δώσει και να πάρει – τα ευρήματα απ όλο αυτό το «κυνήγι του θυσαυρού», που κατά πως φαίνεται δε θα τελειώσει και ποτέ.

Η εμπειρία που έχει αποκομίσει από μια θεραπευτική πορεία ειδωμένη και απο τις δύο πλευρές, κατατίθεται μέσα σ αυτό το κύτταρο συναισθηματικής γνώσης, όπως φιλοδοξεί ο εμπνευστής του να γίνει αυτή η ιστοσελίδα.

Με ευγνωμοσύνη…